آداب و فرهنگ شیراز در عروسی از خواستگاری تا ازدواج

مراسم عروسی در شیراز، از خواستگاری تا پاگشا، پر از سنت های قشنگ و آیین های خاصیه که حسابی دل آدم رو می بره. هر مرحله از این جشن، یه داستان جدا داره و با خودش کلی شور و هیجان و صمیمیت میاره.

شیراز، شهر شعر و ادب و گل و بلبل، نه فقط به خاطر حافظیه و سعدیه و باغ ارم، بلکه به خاطر آداب و رسوم بی نظیرش هم معروفه. حالا فکرش رو بکنید، این همه زیبایی و اصالت وقتی می خواد به یه وصلت شیرین برسه، چه شور و حالی پیدا می کنه! عروسی های شیرازی، یه دنیا رنگ و عطر و آهنگه که از دل تاریخ و فرهنگ غنی این شهر بیرون اومده. از همون لحظه اول که صحبت آشنایی و «دلالگی» پیش میاد، تا وقتی که عروس و داماد دست به دست هم میدن و پا تو خونه بخت میذارن، هر قدم یه قصه داره. تو این مسیر پر از عشق و شادی، آیین هایی هست که شاید فقط تو شیراز پیدا کنی و حال و هوای خاص خودش رو داره. اگه دلت می خواد یه سفر هیجان انگیز به دل مراسم عروسی شیرازی ها داشته باشی و از ریزه کاری هاش سر دربیاری، جای درستی اومدی. قراره اینجا دونه دونه مراحل رو با هم ببینیم، از همون اولِ اول که بحث ازدواج میاد وسط، تا جشن و پایکوبی و بعدشم پاگشا و آشنایی با فامیلای جدید.

مراحل پیش از ازدواج؛ از آشنایی تا تعهد رسمی

خب، بریم سر اصل مطلب. هر ازدواجی یه نقطه شروع داره، تو شیراز هم همینطوره، اما با یه اسم و رسم خاص خودش که خیلی ها شاید نشنیده باشن. بیایید ببینیم چی به چیه.

آشنایی و دلالگی: خواستگاری به سبک شیرازی

اولین قدم برای ازدواج تو شیراز، همون بحث آشنایی و به قول معروف «دلالگی»ه. شاید این کلمه دلالگی یه کم عجیب به نظر بیاد یا حتی بار منفی داشته باشه، ولی تو لهجه شیرازی، کاملاً معنی خواستگاری و وساطت برای ازدواج رو میده و اتفاقاً خیلی هم مرسومه. قدیم ترها که کمتر دختر و پسر خودشون با هم آشنا می شدن، این نقش دلاله یا همون واسطه، خیلی پررنگ تر بود. معمولاً یه خانم مسن و باتجربه از فامیل یا آشناها، دخترهای خوب و باکمالات رو زیر نظر می گرفت و اگه به نظرش مناسب پسری می اومد، پای واسطه گری رو وسط می کشید. اون روزا، خانواده ها بیشتر از طریق همین واسطه ها با هم آشنا می شدن و بعد از کلی تحقیق و پرس وجو، قدم های بعدی برداشته می شد.

حالا چجوری شروع می شه؟ معمولاً اولش فقط خانم ها، یعنی مادر و خواهرای آقا داماد، میرن خونه عروس خانم تا ایشون رو ببینن و یه صحبت اولیه داشته باشن. این دیدار خیلی مهمه، چون اولین تصوره که از خانواده عروس برای خانواده داماد ساخته میشه. اگه دل ها به هم نزدیک شد و پسندیدن، یه قرار دیگه گذاشته میشه، این بار با حضور آقایون. یعنی پدر و عمو و بقیه بزرگترا هم میان تا هم با خانواده عروس آشنا بشن و هم ببینن که دختر خانمشون رو پسندیده یا نه. اینجا دیگه میشه گفت پایه های اولیه یه وصلت گذاشته شده.

یه رسم خیلی باحال و شیرین که تو شب خواستگاری شیرازیا مرسومه، نوع پذیراییه که خودش نشونه جواب خانواده عروسه. اگه خانواده عروس موافق باشن، با شربت از مهمونا پذیرایی می کنن که یعنی «بله، مبارکه!»، اما اگه دلشون به این وصلت نباشه و جوابشون منفی باشه، معمولاً چایی یا نوشیدنی دیگه سرو می کنن. این یه راه مودبانه و غیرمستقیم برای رد کردنه که کمتر کسی دلگیر میشه. بعد از این مرحله، یه مدت فرصت برای تحقیقات بیشتر و آشنایی خود عروس و داماد با هم داده میشه. این دوره خیلی مهمه تا حسابی از هم شناخت پیدا کنن و با چشم باز تصمیم بگیرن، نه فقط بر اساس ظاهر و حرف مردم.

بله برون: وقتی توافقات روی «رقعه» نقش می بنده

بعد از اینکه مرحله خواستگاری و تحقیقات به خیر و خوشی گذشت و دو طرف رضایت دادن، نوبت میرسه به «بله برون». این مراسم تو شیراز یه جورایی حکم رسمی شدن موافقت ها رو داره. دیگه پای ریش سفیدا و بزرگای فامیل وسط میاد تا دور هم بشینن و راجع به جزئیات زندگی مشترک صحبت کنن.

تو مراسم بله برون، بحث های مهمی مثل مهریه، شیربها (البته اگه تو اون خانواده رسم باشه)، زمان عقد و عروسی و حتی بعضی وقت ها شرایط زندگی مثل اینکه کجا قراره زندگی کنن، مطرح میشه. اینجاست که حرفای بزرگترا وزن پیدا می کنه و هر کدوم سعی می کنن بهترین شرایط رو برای فرزندشون فراهم کنن. نکته جالب و خاص بله برون شیرازی ها، رسم «رقعه» است. تمام توافقاتی که تو این جلسه انجام میشه، از مهریه و شیربها گرفته تا تاریخ ها و خواسته های دو طرف، روی یه کاغذ مخصوص به اسم «رقعه» نوشته میشه و به امضای بزرگ ترها میرسه. این رقعه یه سند معنوی و البته حقوقی به حساب میاد که نشون دهنده تعهدات دو طرفه. این کار نشون میده که شیرازیا چقدر به قول و قرارشون اهمیت میدن.

بعد از اتمام مذاکرات و ثبت رقعه، معمولاً یه روز برای خرید لباس، طلا و بقیه مایحتاج عروس و داماد تعیین میشه. این خریدها هم خودش یه رسم و رسوم خاص داره و معمولاً با شادی و شور زیادی همراهه. اینجا دیگه میشه گفت مسیر ازدواج شیرازی ها وارد فاز جدیدی شده و همه دارن خودشون رو برای جشن های بزرگ تر آماده می کنن.

مراسم نامزدی (جشن کوچک یا همان عقد سوری؟)

در مورد مراسم نامزدی تو شیراز، باید بگم که یه کم فرق داره. بعضی از خانواده ها نامزدی رو به عنوان یه جشن مستقل و جداگانه بین بله برون و عقد برگزار می کنن، اما بعضی ها هم ممکنه این مراسم رو با همون «عقد سوری» یا یه جشن خیلی کوچیک تر یکی کنن و همونجا حلقه دست هم کنن. تو این مراسم، که معمولاً خیلی خودمونی تر از عقد اصلیه، عروس و داماد حلقه های نامزدیشون رو دست هم می کنن که نشونه ای از تعهد و وفاداریشونه.

فضای این جشن ها معمولاً خیلی خودمونی و شاده، با یه پذیرایی ساده و دورهمی های کوچیک خانوادگی. میشه گفت این مراسم یه فرصته برای اینکه فامیلای نزدیک با هم بیشتر آشنا بشن و به عروس و داماد تبریک بگن. حالا چه این مراسم مستقل باشه چه جزئی از عقد سوری، هدفش اینه که یه جورایی شیرینی این وصلت رو جشن بگیرن و به همه نشون بدن که این دو نفر به هم متعهد شدن.

مراسم عقد: پیوند مقدس و سفره پربرکت

رسیدیم به یکی از مهم ترین و معنوی ترین قسمت های آداب و رسوم عروسی شیراز، یعنی مراسم عقد. جایی که پیوند دو قلب رسماً ثبت میشه و یه زندگی مشترک شروع میشه.

تهیه جهیزیه: تجلی سخاوت و آغاز خانه داری

قبل از اینکه عروس و داماد سر سفره عقد بشینن، یه مرحله مهم دیگه هم هست: تهیه جهیزیه. تو شیراز هم مثل خیلی از شهرهای ایران، رسم بر اینه که خانواده عروس زحمت تهیه جهیزیه رو می کشن. البته این روزا خیلی از خانواده ها از قبل و کم کم وسایل مورد نیاز رو می خرن، ولی تکمیل خریدها و جور کردن بقیه چیزا معمولاً بین بله برون تا عقده.

جهیزیه فقط یه سری وسیله نیست، نمادی از سخاوت خانواده عروس و تدارک دیدن یه شروع خوب برای زندگی مشترکه. اگه خونه عروس و داماد از قبل آماده باشه، جهیزیه رو حسابی شیک و مرتب می برن و می چینن تو خونه، به این کار میگن «ریخت جهیزیه». این چیدمان هم خودش یه جور جشنیه که معمولاً خانم های فامیل دور هم جمع میشن و با شور و شوق جهیزیه رو آماده می کنن تا عروس و داماد بعد از مراسم، مستقیم برن سر خونه و زندگیشون. اینجا می فهمی که چقدر شیرازیا به این جزئیات و زیبایی ها اهمیت میدن.

مراسم عقد: سفره ای به وسعت عشق شیرازی

مراسم عقد معمولاً تو خونه عروس یا محضر برگزار میشه. اما هر جا که باشه، سفره عقد شیرازی خودش یه اثر هنریه! پر از نمادهای قشنگ و معنی دار. قرآن رو حتماً میذارن که نشونه برکت و شروع زندگی با یاد خداست. آینه و شمعدون که روشنی و گرمی زندگی رو نشون میده. نقل و نبات که شیرینی زندگی رو به همراه داره. تخم مرغ های رنگی که نماد باروری و برکتن و کلی اقلام دیگه که هر کدوم یه معنی خاصی دارن و سفره رو حسابی رنگین و چشم نواز می کنن. شیرازیا تو چیدمان سفره عقد خیلی سلیقه به خرج میدن و هر چیزی رو با یه دلیل خاص میذارن سر سفره.

بعد از چیدمان سفره و جمع شدن مهمونا، عاقد خطبه عقد رو می خونه. لحظه ای که عاقد از عروس «بله» رو می پرسه، همیشه پر از استرس شیرینه و هیجان خاص خودش رو داره. همه منتظرن تا عروس خانم با اون «بله» قشنگش، رضایتش رو اعلام کنه. بعد از اینکه خطبه خونده شد و «بله» شیرین گفته شد، نوبت اهدای هدایا میرسه. خانواده داماد و نزدیکان، کادوهای عقد رو به عروس و داماد میدن که معمولاً شامل طلا و پول و چیزای دیگه ست که یه جورایی کمک برای شروع زندگی مشترکشونه.

«سوری عقد»: جشنی برای دلبری جوونا!

یکی از رسوم خیلی خاص و قشنگ شیرازی ها که شاید تو کمتر جایی ببینید، مراسم «سوری عقد»ه. این یه دورهمی کاملاً خودمونی و شاده که فقط جوونا توش حضور دارن. خبری از بزرگ ترها و رسم و رسوم خشک و رسمی نیست. جوونای فامیل عروس و داماد دور هم جمع میشن و حسابی بگو بخند و جشن و پایکوبی راه میندازن. اینجا دیگه آهنگ و رقص و شادی حرف اول رو میزنه.

هدف از سوری عقد اینه که جوونا قبل از عروسی اصلی، حسابی با هم خوش بگذرونن و یه جورایی با هم صمیمی تر بشن. این جشن، نشون دهنده شور و نشاط جوونای شیرازیه که چقدر به شادی و دورهمی اهمیت میدن. تو این مراسم، معمولاً کادوهای خاصی هم به عروس و داماد میدن، مثلاً پارچه های مرغوب و خوشگل که خیلی هم مرسومه. این سوری عقد واقعاً یه خاطره شیرین و به یاد موندنی برای همه میشه.

«دست بوسون»: احترام به مادر عروس

همین که مراسم عقد تموم میشه و اولین روز بعد از اون شروع میشه، یه رسم قشنگ دیگه تو شیرازیا رواج داره به اسم «دست بوسون». تو این مراسم، آقا داماد به همراه چند نفر از بزرگترای فامیلش، میره خونه عروس خانم تا دست مادر همسرش رو ببوسه.

این کار فقط یه رسم نیست، نماد عمیق احترامه. داماد با این کار، نه تنها به مادر همسرش، بلکه به کل خانواده عروس احترام میذاره و نشون میده که قدردان زحمات اونا برای تربیت دخترشون هست. مادر عروس هم که حسابی خوشحال و سرافرازه، از مهمونا پذیرایی می کنه و کادوهایی رو که از قبل برای داماد تهیه کرده، بهش میده. این رسم «دست بوسون» باعث میشه که روابط بین دو خانواده از همون اول حسابی گرم و صمیمی بشه و پایه های یه زندگی مشترک محکم تر گذاشته بشه.

دوران عقد تا عروسی: حفظ پیوند و تبادل هدایا

فاصله بین عقد و عروسی تو شیراز، مثل خیلی جاهای دیگه، کاملاً بستگی به تصمیم خانواده ها و شرایطشون داره. بعضی ها ممکنه هر دو مراسم رو پشت سر هم برگزار کنن، اما خیلی ها هم ترجیح میدن یه فاصله چند ماهه یا حتی چند ساله بین عقد و عروسی بندازن تا فرصت بیشتری برای آماده شدن و شناخت بیشتر داشته باشن.

تو این دوران عقد، رسم و رسوم شیرینی بین خانواده ها وجود داره. هر وقت مناسبت خاصی مثل اعیاد بزرگ، شب یلدا یا حتی تولد باشه، خانواده داماد حسابی سنگ تموم میذارن و با «خنچه»های پر از هدیه و شیرینی، به خونه عروس خانم میرن. خنچه معمولاً یه سینی بزرگه که توش پر از میوه، شیرینی، لباس، طلا و بقیه کادوهای خوشگله که با سلیقه تزیین شده. این هدایا نه تنها نشون دهنده محبت و توجه خانواده داماده، بلکه باعث میشه عروس خانم هم حسابی دلگرم بشه و بدونه که چقدر براشون عزیزه. این تبادل هدایا باعث میشه که پیوند بین دو خانواده تو دوران عقد حسابی محکم بشه و شیرینی این وصلت هر روز بیشتر حس بشه.

آماده سازی برای جشن بزرگ و آیین های پیش از عروسی

حالا که مراحل عقد و نامزدی به خوبی پیش رفت، نوبت میرسه به آماده شدن برای جشن بزرگ عروسی، جایی که دیگه شور و شوق به اوج خودش می رسه. قبل از اون، چند تا رسم دیگه هم هست که حال و هوای مراسم رو خیلی شیرین تر می کنه.

«رخت برون»: تدارک لباس عروسی با شور و آواز

یکی از رسوم قدیمی و جذاب شیرازی ها که حال و هوای خاص خودش رو داره، «رخت برون»ه. این رسم چند روز قبل از عروسی برگزار میشه و یه جورایی تدارک دیدن لباس عروسی با یه عالمه شور و شوقه. تو این مراسم، خانواده داماد پارچه های مرغوب و خوشگلی رو که برای عروس خانم خریدن، به خونه اون ها می فرستن.

بعد، یه روز مشخص، خانم های فامیل نزدیک دور هم جمع میشن تو خونه عروس. اینجا دیگه بساط کل و شادی و آوازهای محلی حسابی برقراره. با آهنگ و دست زدن و آواز، پارچه ها رو میبرن تا برای لباس عروس و بقیه لباس ها آماده کنن. این مراسم واقعاً پر از انرژیه و دل همه رو شاد می کنه. شیرازیا معتقدن که این رخت برون برای عروس و داماد خوش یمنه و یه شروع خوب برای زندگیشونه. حتی بعد از بریدن پارچه ها، روی سر عروس نقل و نبات می پاشن تا زندگی شیرینی داشته باشه و شعرهای محلی قشنگی هم می خونن. یکی از اون شعرهای معروف که تو رخت برون می خونن، اینه:

«هر که بشه زن کاکم مثل گل می بوسمش،
یل مخمل فرنگی من خودم می دوزمش.
غم خور گل عزیزم، تو گل را جونمی،
هرچی دارم سی تو دارم، تو عزیز جونمی.»

این اشعار نشون دهنده محبت و دلگرمیه که به عروس خانم داده میشه و فضا رو حسابی صمیمی و شاد می کنه.

حنابندان: شبی پر از نقش و نگار و بوی خوش

حنابندان، یکی از مراسم های پر رنگ و لعاب و دوست داشتنی قبل از عروسیه که شب قبل از جشن اصلی برگزار میشه. این مراسم نه تنها تو شیراز، بلکه تو خیلی از شهرهای ایران مرسومه و نمادی از خوشبختی، برکت و خوش یمنی برای عروس و داماده.

تو شب حنابندان، دست های عروس و گاهی هم داماد با حنا تزیین میشه. این حنا گذاشتن خودش یه آیین خاصه که معمولاً توسط خانم های باتجربه و خوش اقبال انجام میشه. فضای جشن حنابندان حسابی شاد و پر شور و هیجانه. موسیقی محلی، رقص و پایکوبی خانواده ها و دوستان، لحظات خیلی قشنگی رو رقم میزنه. معمولاً تو این شب، آهنگ های شاد و پر انرژی پخش میشه و همه دور هم جمع میشن تا آخرین شب مجردی عروس و داماد رو با شادی جشن بگیرن. بوی حنای تازه تو فضا می پیچه و خاطره این شب تا همیشه تو ذهن عروس و داماد و مهمونا باقی می مونه. اینجا میشه قشنگ حس کرد که چقدر مردم شیراز به رسم و رسوماتشون ارج می نهند و با دل و جون برگزارش می کنن.

«آب چله زنی»: آیینی برای دفع بلا و جذب خوشبختی

این یکی دیگه واقعاً یه رسم منحصر به فرد و خیلی جالبه که تو شیراز، قبل از مراسم عروسی برگزار میشه: «آب چله زنی». این آیین یه جورایی برای دفع بلا و جذب خوشبختی و بخت نیکو برای عروس خانم انجام میشه.

واسه این مراسم، یه شیردان (ظرف مسی یا سفالی) برمیدارن و توش مقداری اسپند، یه کلید و یه شونه میندازن و آب میریزن توش. بعد، عروس خانم روی یه صندلی میشینه و چند تا از دخترای جوون فامیل، یه مجمعه (سینی بزرگ) رو بالای سرش میگیرن. حالا، یه زن مسن و خوش اخلاق و مهربون از فامیل، که معمولاً به خوشبختی و زندگیش حسابی غبطه میخورن، شروع می کنه و چهل و یک مشت از اون آب شیردان رو برمیداره و تو مجمعه بالای سر عروس میریزه. همزمان که آب رو می پاشه، چهار قل (سوره های کافرون، اخلاص، فلق و ناس) رو می خونه و اسم پریزادها رو میاره.

این آیین نمادی از پاکسازی و دفع چشم زخم و جذب انرژی های مثبت برای شروع زندگی مشترکه. بعد از تموم شدن آب چله زنی، همه کل می کشن و شادی می کنن و خودشون رو برای جشن بزرگ عروسی آماده می کنن. این رسم نشون میده که شیرازیا چقدر به آیین ها و باورهای قدیمی اعتقاد دارن و سعی می کنن با این کارها، یه شروع پربرکت و خوش برای زندگی جوونا رقم بزنن.

جشن عروسی و ورود به خانه بخت

حالا دیگه نوبت به اوج ماجرا میرسه! همون شبی که همه منتظرشن، جشن بزرگ عروسی و ورود عروس و داماد به خونه بخت. اینجا دیگه حال و هوای شیراز یه جور دیگه میشه.

مراسم عروسی اصلی و «واسونگ ها»: شادمانی بی حد و مرز

مراسم عروسی اصلی تو شیراز، معمولاً تو تالارها، باغ های قشنگ یا منزل های شخصی بزرگ برگزار میشه. هزینه پذیرایی و کل مراسم هم طبق رسم، معمولاً به عهده خانواده داماده که حسابی هم سنگ تموم میذارن تا یه جشن باشکوه برگزار کنن. اینجا همه میان تا شاهد پیوند این دو عاشق باشن و تو شادی شون شریک بشن.

اما چیزی که جشن عروسی شیرازی ها رو خاص و منحصر به فرد می کنه، حضور «واسونگ ها»ست. واسونگ، اشعار محلی طنزآمیز و گاهاً فخرفروشانه ایه که بین خانم های فامیل عروس و داماد خونده میشه. این شعرها یه جورایی کل کل بین دو فامیله، اما همه میدونن که جنبه شوخی و مزاح داره و برای گرم کردن مجلس و آوردن لبخند رو لب هاست. مثلاً خواهر داماد ممکنه بخونه:

«من منم و من منم و خواهر دوماد منم،
جای من بالا بگیرید، اصل کاری منم!!»

و در جوابش، خواهر عروس یا یکی از دخترای فامیل با خنده و شوخی جواب میده:

«عروس ما هل داره، نمک و فلفل داره،
شیشه گلاب پهلوش، ماشالله به چشم و ابروش…»

این واسونگ ها با کل کشیدن و رقص و شادی همراه میشه و مجلس رو حسابی گرم و پر هیجان می کنه. موسیقی شیرازی با ساز و آواز محلی هم که همیشه پایه ثابت جشن هاست و همه رو به رقص و پایکوبی وا می داره. اینجا دیگه همه، پیر و جوون، زن و مرد، حسابی کیف می کنن و شادی رو به اوج خودش می رسونن.

پایان مراسم و ورود عروس به خانه داماد

وقتی مراسم عروسی به پایان خودش نزدیک میشه، لحظه خداحافظی عروس از خانواده اش فرا میرسه. این لحظه همیشه پر از احساسه، عروس دست پدر و مادرش رو می بوسه و باهاشون خداحافظی می کنه. قبل از اینکه از خونه خارج بشن، قباله عروسی رو به پدر عروس میدن و عروس و داماد رو از زیر قرآن رد می کنن تا زندگی شون پر از برکت و روشنایی باشه.

عروس با همراهی خواهران داماد از خونه میاد بیرون و معمولاً یک یا چند نفر، آینه عروس رو مقابلش میگیرن. حالا میرسن دم خونه داماد. اینجا هم یه عالمه رسم و رسوم قشنگ هست که باید انجام بشه:

1. انگشت زدن به عسل: یه ظرف عسل میارن جلوی عروس، ایشون انگشتش رو تو عسل میزنه و روی در خونه می کشه. این کار برای شیرین کامی و خوشبختی زندگی مشترکشونه.
2. سینی قرآن و آب: یه سینی که روش قرآن و یه کاسه پر از آب هست (که ممکنه توش نارنج یا شاخه گل هم باشه) میذارن. عروس قرآن رو می بوسه و از زیرش رد میشه. این برای روشنایی و پاکی و برکت تو خونه ست.
3. شکستن کاسه آب: ظرف آب رو جلوی پای عروس میذارن و عروس قبل از ورود به خونه از روی اون عبور می کنه و با پاهاش اون رو می ندازه. این رسم برای دفع چشم زخم و هرگونه بلای احتمالیه.

بعد از این مراسم ها، عروس و داماد وارد «حجله» میشن. حجله همون اتاق تزئین شده عروس و داماده که حسابی با گل و تور و چراغ های قشنگ تزئین شده. داخل حجله، دستای همو میگیرن و فامیل هم بیرون از اتاق واسونگ و آواز و شعر می خونن و شادی می کنن. رسمه که داماد دستاش رو روی دستای عروس میذاره تا نشون بده که تو زندگی حامی و پشتیبان همسرشه. اونجا، داماد یه هدیه به عروسش میده که بهش میگن «روزگشا»، و روی عروس رو می بوسه. بعدشم مهمونا بعد از تبریک و خداحافظی، میرن خونه هاشون و عروس و داماد تو خونه خودشون تنها میشن و زندگی مشترکشون رسماً شروع میشه.

پس از عروسی: تحکیم پیوندها و شادی های ادامه دار

جشن عروسی که تموم شد، داستان به همینجا ختم نمیشه. تو فرهنگ شیرازی، بعد از عروسی هم یه سری مراسم و دورهمی هست که برای تحکیم پیوند بین دو خانواده و معرفی زوجین به اقوام انجام میشه.

پاتختی: تبریکات و هدایای گرم

روز بعد از مراسم عروسی، نوبت به «پاتختی» میرسه. این مراسم معمولاً تو خونه عروس و داماد یا خونه مادر عروس برگزار میشه. تو پاتختی، نزدیکان و دوستان صمیمی میان تا به عروس و داماد تبریک بگن و کادوهاشون رو بدن. معمولاً پاتختی یه جشن کوچیک تر و صمیمی تر از عروسیه که توش پذیرایی هم انجام میشه.

این مراسم فرصتیه که عروس و داماد بتونن با آرامش بیشتری از مهموناشون تشکر کنن و هدایایی که گرفتن رو ببینن. پاتختی ادامه شادی ها و جشن های عروسیه، اما تو یه فضای خودمونی تر و دوستانه تر که خستگی عروسی رو از تن آدم درمیاره.

«پاگشا»: معرفی و تحکیم روابط فامیلی

یکی دیگه از آداب و رسوم شیرین بعد از عروسی تو شیراز، مثل خیلی از شهرهای دیگه کشورمون، مراسم «پاگشا»ست. بعد از اینکه عروسی تموم میشه و زوج جوون میرن سر خونه و زندگیشون، اول از همه خانواده داماد، عروس و داماد و خانواده عروس رو به یه ناهار یا شام دعوت می کنن و بهشون کادو میدن.

بعد از خانواده داماد، نوبت خانواده عروسه که این کار رو انجام بدن. کم کم، اقوام و فامیل های نزدیک عروس و داماد هم هر کدوم به نوبت اونا رو دعوت می کنن و به قول معروف «پاگشا»شون می کنن. این دعوت ها و دورهمی ها هدف مهمی دارن: اول اینکه عروس به فامیل جدیدش حسابی معرفی بشه و باهاشون آشنایی کامل پیدا کنه، و دوم اینکه روابط بین دو خانواده و فامیلای بزرگترشون حسابی محکم بشه. هر بار که عروس و داماد به پاگشا میرن، کادوهایی هم از میزبان دریافت می کنن که یه جورایی کمک برای شروع زندگیشونه. این رسم، نشون دهنده اهمیت روابط فامیلی و تحکیم پیوندها تو فرهنگ شیرازیه و باعث میشه که عروس و داماد از همون اول حسابی تو دل فامیلای جدیدشون جا باز کنن.

نتیجه گیری

واقعاً که آداب و فرهنگ عروسی تو شیراز یه شاهکار به تمام معناست! از همون «دلالگی» که بحث آشنایی شروع میشه، تا «بله برون» و «رقعه نویسی»، «سوری عقد» پر از شیطنت جوونا، «دست بوسون» برای احترام به بزرگترا، و «رخت برون» و «آب چله زنی» پر از شور و انرژی مثبت، تا مراسم باشکوه عروسی با «واسونگ ها»ی شیرینش و بعدشم «پاگشا»ها برای تحکیم روابط فامیلی؛ هر کدوم از این مراحل یه داستانه، یه تجربه خاصه که تو کمتر جایی میشه پیداش کرد.

این رسوم، فقط یه سری آیین قدیمی نیستن، بلکه پر از مفاهیم عمیق انسانی و فرهنگی ان. احترام به بزرگترها، پیوند دادن محکم خانواده ها، شادی بی حد و مرز، آرزوی برکت و خوشبختی و از همه مهم تر، عشق و صمیمیت، تو تک تک این مراسم ها موج می زنه. شیرازی ها با همه وجودشون این سنت ها رو حفظ کردن و سینه به سینه به نسل های بعد منتقل کردن تا این میراث فرهنگی زنده و پرشور باقی بمونه.

امیدوارم این گشت و گذار تو دل آداب و فرهنگ شیراز در عروسی از خواستگاری تا ازدواج براتون جذاب بوده باشه و یه دید خوب از مراسم عروسی شیرازی به دست آورده باشید. حالا که با رسوم عروسی در شیراز آشنا شدین، شاید دلتون بخواد بیشتر درباره جزئیات این فرهنگ اصیل بدونید یا حتی تو یه ازدواج سنتی در شیراز شرکت کنید و از نزدیک شاهد این همه زیبایی باشید. این سنت های قشنگ شیراز باید همینجوری ادامه پیدا کنن تا همیشه حال و هوای شیرین خودشون رو داشته باشن.