خلاصه کتاب نامه های کوفی ( نویسنده سعید بیابانکی )

کتاب «نامه های کوفی» اثر سعید بیابانکی چیست؟ این کتاب مجموعه ای از اشعار سعید بیابانکی، شاعر برجسته معاصر، است که در سه بخش مجزا تدوین شده. «نامه های کوفی» فراتر از یک مجموعه شعر معمولی است؛ بیابانکی در این اثر با نگاهی نو، دغدغه های آیینی، اجتماعی و دفاع مقدس را با زبانی صمیمی و گاه طنزآمیز، اما عمیق و گزنده، بیان می کند و به چالش های روز جامعه ما گره می زند.

حالا بیایید با هم غرق شویم در دنیای شعر و اندیشه شاعری که حرف دل خیلی هایمان را می زند، اما شاید به شیوه خودش. سعید بیابانکی، نامی که خیلی هایمان او را با طنزهای شیرین و نقدهای تند و تیزش می شناسیم، در «نامه های کوفی» دست به قلم برده و کاری کرده کارستان. این کتاب فقط چندتا شعر کنار هم نیست؛ یک آینه است که بعضی وقت ها تلخی ها را نشان می دهد و بعضی وقت ها شیرینی ها را. هدف ما هم اینه که با هم این آینه رو بشناسیم و ببینیم بیابانکی تو این اثر خاصش چی بهمون می گه. پس اگه دنبال یه تحلیل حسابی از «نامه های کوفی» هستید، جای درستی اومدید.

درباره نویسنده: سعید بیابانکی، شاعری از جنس امروز

وقتی اسم سعید بیابانکی میاد، اولین چیزی که شاید به ذهن خیلی ها برسه، لحن شوخ طبع و در عین حال جدی و منتقدشه. بیابانکی یکی از اون شاعراییه که حسابی تو دل مردم جا باز کرده. چرا؟ چون حرف دل مردم رو می زنه، اما با یه چاشنی خاص که فقط خودش بلده: طنز گزنده و نگاهی عمیق به مسائل دور و برمون. او نه تنها تو شعر آیینی و مذهبی حرف برای گفتن داره، که تو شعر طنز و اجتماعی هم حسابی اسم و رسم پیدا کرده.

سبک و سیاق کار بیابانکی خیلی خاصه. زبان شعرهاش ساده و خودمونیه، جوری که هر کسی با هر سلیقه ای می تونه باهاش ارتباط برقرار کنه. اما همین زبان ساده، هوشمندی و عمق زیادی پشتش پنهان کرده. اون خیلی راحت از ارجاعات تاریخی و مذهبی استفاده می کنه و اونا رو با مسائل روز گره می زنه. انگار که با یه دوست قدیمی داری صحبت می کنی که هم بامعرفته، هم رکه و هم حسابی باسواد. همین ویژگی ها باعث شده که اشعارش از دهن به دهن بگرده و تو دل مردم جا بگیره. شخصیت بیابانکی، که پر از دغدغه و نگاهی تیزبینانه به اجتماع و مسائل دینیه، تو آثارش حسابی خودشو نشون می ده. اون فقط یه شاعر نیست، یه منتقد اجتماعی دلسوزه که از دل دردها و دغدغه های خودش و جامعه اش شعر می سازه.

ساختار سه گانه «نامه های کوفی»: لایه های یک اثر چندوجهی

«نامه های کوفی» یه کتاب شعر معمولی نیست که فقط یه دسته شعر رو کنار هم چیده باشه. نه، این کتاب از سه دفتر یا بخش مجزا تشکیل شده که هر کدوم حال و هوای خاص خودشون رو دارن و به یه جورایی، تکمیل کننده همدیگه ان. عنوان اصلی کتاب، یعنی «نامه های کوفی»، هم از بخش سومش گرفته شده که نشون می ده این بخش چقدر برای خود شاعر اهمیت داشته. بیایید با هم ببینیم این سه بخش چی دارن که «نامه های کوفی» رو انقدر خاص و چندوجهی کرده.

بخش اول: خیزران

دفتر اول کتاب «نامه های کوفی»، با عنوان «خیزران»، بیشتر به اشعار مذهبی و آیینی اختصاص داره. اگه از اون دسته آدم ها هستید که شعر عاشورایی دوست دارید، این بخش حسابی به دلتون می شینه. اما فکر نکنید فقط مرثیه سراییه؛ نه! بیابانکی اینجا هم نگاه خاص خودشو داره. اون به واقعه عاشورا و شخصیت های کربلا، از منظری متفاوت نگاه می کنه.

تم ها و مضامین اصلی این بخش:

• وفاداری و از خودگذشتگی: شاعر حسابی روی این مفاهیم مانور می ده. اینکه چطور یاران امام حسین (ع) تا آخرین لحظه وفادار موندن و خودشون رو فدا کردن، با یه لحن عمیق و پر از احترام بیان شده.
• مظلومیت اهل بیت: مظلومیت امام حسین (ع) و خانواده اش، به خصوص بعد از واقعه کربلا، تو این اشعار موج می زنه. اما این مظلومیت گرایی، نه از روی ضعف، بلکه از روی قدرت ایمانه.
• نقش اهل بیت: اشعار این بخش، جایگاه و نقش بی بدیل اهل بیت در هدایت بشریت رو به زیبایی نشون می ده.

ویژگی های «خیزران»:

لحن این بخش، متین و پر از ارادته. شاعر با احترامی عمیق به معصومین (ع) و یارانشون، اشعارش رو سروده. اما یه نکته ظریف هم توش هست: بیابانکی یه جورایی به جزئیات واقعه نگاه می کنه که شاید خیلی ها تا حالا بهش دقت نکرده باشن. این بخش، قلب تپنده آیینی کتابه و یه جورایی داره زمینه رو برای نقدهای بعدی فراهم می کنه. مثلاً توی این بخش، شاید شعری رو پیدا کنید که از دریچه چشم یک درخت خیزران که شاهد وقایع کربلا بوده، به اتفاقات نگاه می کنه و همین نگاه متفاوت، به شعر عمق بیشتری می بخشه.

بخش دوم: شب دنباله دار

حالا که از خیزران و کربلا گذشتیم، نوبت می رسه به دفتر دوم کتاب، یعنی «شب دنباله دار». این بخش، حال و هوای دیگه ای داره و بیشتر به مسائل عاطفی، اجتماعی و انتقادی با محوریت دفاع مقدس می پردازه. بیابانکی اینجا هم نشون می ده که چقدر دغدغه مند و هوشیاره.

تم ها و مضامین اصلی این بخش:

• ایثار، جانبازی و شهادت: قطعاً هر شعری درباره دفاع مقدس، به این مفاهیم می پردازه. بیابانکی هم با احترام و از خودگذشتگی از این قهرمانان می نویسه. اون رشادت ها و از جان گذشتگی هایی که جوون های ما تو سال های جنگ نشون دادن رو به تصویر می کشه.
• نقد پیامدهای جنگ و فراموشی ارزش ها: اما نکته اصلی اینجاست که بیابانکی فقط به تعریف و تمجید بسنده نمی کنه. اون با یه نگاه واقع بینانه، گاهی تلخ و گزنده، به جامعه پس از جنگ نگاه می کنه. چطور ارزش هایی که با خون دل به دست اومده بودن، کم کم داره فراموش می شه؟ چطور یاد و خاطره شهدا و جانبازان، تو هیاهوی زندگی روزمره گم می شه؟ این بخش، هم قدردانیه، هم هشدار.

ویژگی های «شب دنباله دار»:

لحن این بخش، شیوا و تأثیرگذاره. بیابانکی توصیف های قوی و احساسی رو با نقدهای اجتماعی ترکیب می کنه. اون از زبانی استفاده می کنه که هم دلنشینه و هم مخاطب رو به فکر فرو می بره. مثلاً شاید شعری باشه که زندگی روزمره یه جانباز رو نشون می ده و اینکه چطور جامعه بعضی وقت ها اون رو نادیده می گیره. این بخش، به نوعی پلی می زنه بین گذشته پر افتخار و حال پر از دغدغه های جامعه.

بخش سوم: نامه های کوفی (بخش اصلی و عنوان دهنده کتاب)

و اما می رسیم به گل سرسبد این مجموعه، یعنی بخش «نامه های کوفی» که اسم کتاب هم از همین بخش اومده. اگه دو بخش قبلی یه جورایی مقدمه و پیش زمینه بودن، اینجا جاییه که بیابانکی حرفای اصلیش رو می زنه. این بخش شامل اشعار سپیده و رویکردی صریح و انتقادی به آیین های عاشورایی و سوءاستفاده های فرهنگی و اجتماعی داره.

تم ها و مضامین اصلی این بخش:

• ریاکاری و سطحی نگری: بیابانکی اینجا خیلی رک و راست حرف میزنه. اون ریاکاری هایی رو نشون می ده که زیر پرچم دین و آیین عاشورا پنهان شده. کسایی که فقط ظاهر رو حفظ می کنن و از عمق پیام عاشورا غافلند.
• ظاهرگرایی و غفلت از پیام اصلی عاشورا: خیلی از ماها شاید فقط به عزاداری های ظاهری و مراسم پر زرق و برق توجه می کنیم و یادمون میره عاشورا فقط گریه و سینه زنی نیست؛ عاشورا یه مکتب زندگیه، یه مدرسه آزادگیه. شاعر این غفلت رو به چالش می کشه.
• نقد مردمی که به ظاهر دیندارند اما در عمل از مسیر حق دور شده اند: این بخش، درد دل یه آدم دغدغه منده که می بینه بعضی ها فقط تو حرف و ظاهر، دیندارن، ولی تو عمل و زندگی روزمره، از مسیر امام حسین (ع) و پیامبر (ص) دور شدن.

چرایی انتخاب این عنوان:

حتماً از خودتون می پرسید چرا «نامه های کوفی»؟ کوفه، تو تاریخ، نماد چی بود؟ نماد غفلت، نماد تردید، نماد فرصت طلبی. مردمی که امام حسین (ع) رو دعوت کردن، اما وقتی دیدن اوضاع به نفعشون نیست، تنهاش گذاشتن. بیابانکی اینجا «کوفه» رو به عنوان یه نماد از خودمون می بینه. کوفه فقط یه شهر تو تاریخ نیست، یه حالته، یه طرز فکره که تو هر زمان و مکانی می تونه وجود داشته باشه. ارتباط این بخش با فضای جامعه امروز ما کاملاً واضحه. انگار شاعر داره می گه: حواستون باشه، کوفه تو درون ما هم می تونه وجود داشته باشه.

در این بخش از کتاب، شاعر بی پرده به نقد سوءاستفاده از آیین های مذهبی می پردازد و به ما یادآوری می کند که عاشورا بیش از یک واقعه تاریخی، یک سبک زندگی است.

ویژگی های «نامه های کوفی»:

لحن این بخش، گزنده و جسورانه است. بیابانکی از کنایه و طنز سیاه استفاده می کنه تا پیام های عمیق و دردناکش رو منتقل کنه. اون با زبانی شیرین و در عین حال کوبنده، خواننده رو وادار به فکر و تأمل می کنه.

یه نمونه از این جسارت و طنز تلخ رو می تونید تو یکی از شعرهاش ببینید که تو معرفی کتابراه هم اومده بود:

«ما را ببخش/ پولمان نرسید از تهران مداح دعوت کنیم/ کرایه ی استریو و اکو هم نداشتیم/ صدای بد مرا قبول کن/ از اینجا/ از این بلندگوی دستی.»

این بیت ها به وضوح نشون می ده که شاعر چطور با طنز، به ریاکاری ها و ظاهرپرستی ها می تازه و روی اصل و ریشه قضیه تاکید می کنه. انگار داره می گه: مهم اون شور و عشق واقعی است، نه زرق و برق ظاهری مراسم. این بخش، اوج تفکر انتقادی بیابانکی رو به نمایش می گذاره و دلیل اصلی نام گذاری این مجموعه شعره.

مضامین و ایده های محوری در «نامه های کوفی»

«نامه های کوفی» فقط مجموعه ای از اشعار پراکنده نیست؛ یه تار و پود درهم تنیده از دغدغه ها و نگاه های عمیق بیابانکیه. اگه بخوایم رگه های اصلی تفکر شاعر رو تو این کتاب پیدا کنیم، به چندتا محور مهم می رسیم که کل کتاب رو به هم وصل می کنه.

نقد آیینی و اجتماعی: نگاهی فراتر از ستایش صرف

معمولاً وقتی حرف از شعر آیینی می شه، بیشتر به یاد ستایش و مرثیه سرایی می افتیم. اما بیابانکی تو «نامه های کوفی» نشون می ده که میشه فراتر از این ها هم رفت. اون یه قدم جلوتر می ذاره و آسیب شناسی دینی و اجتماعی رو وارد شعر می کنه. شاعر نه تنها به زیبایی های عاشورا می پردازه، بلکه به انحرافات، غفلت ها و سوءاستفاده هایی که ممکنه از این آیین ها بشه، هم اشاره می کنه.

تصور کنید یه پزشک که نه تنها بیماری رو تشخیص می ده، بلکه علل ریشه ای و پیامدهاش رو هم بررسی می کنه. بیابانکی هم دقیقاً همین کار رو می کنه؛ اون نقد می کنه تا ما بهتر بفهمیم، بهتر عمل کنیم و از مسیر اصلی منحرف نشیم. این نقد، از سر دلسوزی و عشقه، نه تخریب. انگار داره با ما درد دل می کنه و می گه: ما که اینقدر ادعای عاشورا داریم، آیا واقعاً اون رو زندگی می کنیم؟

پیوند تاریخ با معاصریت: از کوفه تا امروز

یکی از ویژگی های بارز شعر بیابانکی تو این کتاب، تواناییشه تو پیوند زدن وقایع تاریخی به مسائل و چالش های امروز جامعه. همونطور که گفتیم، کوفه دیگه فقط یه شهر تو گذشته نیست؛ یه نماده که می تونه تو هر زمان و مکانی وجود داشته باشه. بیابانکی با هوشمندی تمام، حوادث کربلا رو به آینه ای برای نشون دادن نقاط ضعف جامعه امروز تبدیل می کنه.

شعرهاش فقط درباره امام حسین (ع) و یارانش تو سال ۶۱ هجری قمری نیست، درباره ماست، درباره آدم های امروز که ممکنه تو دام غفلت، تردید یا فرصت طلبی بیفتن. این پیوند، باعث می شه شعرها برای مخاطب امروز خیلی ملموس و قابل درک باشن و حس نکنه که داره فقط یه داستان تاریخی می خونه.

طنز و کنایه در خدمت پیام

اگه بخوایم یکی از امضاهای بیابانکی رو نام ببریم، حتماً طنز و کنایه رو باید بگیم. اون خیلی خوب می دونه چطور از طنز و کنایه به عنوان ابزاری قوی برای برجسته سازی ناهنجاری ها و انتقال پیام های عمیقش استفاده کنه. طنز او فقط برای خنداندن نیست، بلکه یه تلنگر جدیه.

وقتی بیابانکی با طنز از ریاکاری ها حرف می زنه، خنده تلخی رو روی لبهاتون می آره که پشتش کلی فکر و دغدغه است. این طنز، مثل یه چاقوی تیز عمل می کنه که با ظرافت، ریشه های فساد رو نشون می ده، بدون اینکه مستقیم و شعارگونه حرف بزنه. این تکنیک، شعرها رو هم جذاب تر می کنه و هم تأثیرگذارتر.

تغزل و انسانیت

با اینکه «نامه های کوفی» پر از نقدهای جدی و نگاه های اجتماعیه، اما نباید از اشعار عاطفی و انسانی که در لابلای این اشعار انتقادی و آیینی قرار گرفته اند، غافل بشیم. بیابانکی، شاعر لطیف و حساسی هم هست. او گاهی از عواطف ناب انسانی، از عشق، از درد فراق، از تنهایی و از امید می نویسه.

این اشعار تغزلی، مثل نفس های عمیق بین نقدهای تند و تیز عمل می کنن و به مخاطب فرصت می دن تا از فضای جدی فاصله بگیره و به عمق احساسات انسانی سفر کنه. این ترکیب، باعث می شه کتاب «نامه های کوفی» یه اثر کامل تر و چند بعدی تر باشه.

سبک و زبان شاعر در «نامه های کوفی»

رسیدیم به یکی از بخش های جذاب کار بیابانکی: سبک و زبانش. اگه تو یه جمع شعرخوانی باشید و کسی یه شعر از بیابانکی بخونه، احتمالاً زود متوجه می شید که این شعر مال اونه. چرا؟ چون یه امضای خاص داره، یه جوری که فقط خودش می تونه بنویسه.

ساده گرایی و ایجاز: عمق در سادگی

یکی از ویژگی های بارز شعر بیابانکی، استفاده از زبان عامیانه و روونه. اون از کلمات و عباراتی استفاده می کنه که تو زندگی روزمره ما جاریه. خبری از کلمات قلمبه و سلمبه یا ساختارهای پیچیده نیست که بخواد سر خواننده رو گیج کنه. این سادگی، باعث می شه مفاهیم عمیق و پیچیده ای که تو ذهن شاعر هست، خیلی راحت تر به دل مخاطب بشینه و قابل فهم باشه.

شاعر با ایجاز، یعنی خلاصه گویی، مفاهیم بزرگ رو تو جملات کوتاه جا می ده. این یعنی حتی اگه یه شعر سه خطی هم بخونید، ممکنه ساعت ها بهش فکر کنید. این سادگی و ایجاز، هم به زیبایی شعر کمک می کنه و هم به تأثیرگذاریش.

کاربرد نماد و استعاره: رمزگشایی از حقیقت

با اینکه زبان بیابانکی ساده است، اما این به معنی سطحی بودن نیست. برعکس! اون خیلی ماهرانه از نمادها و استعارات تو اشعارش استفاده می کنه. نمادها مثل کلیدهایی می مونن که درهای جدیدی از معنی رو به روی خواننده باز می کنن.

مثلاً وقتی از «کوفه» حرف می زنه، فقط یه شهر تاریخی نیست، نمادی از غفلت و فرصت طلبیه. یا وقتی از «خیزران» می نویسه، ممکنه نمادی از شاهدان خاموش و مظلوم باشه. این نمادها باعث می شن شعر لایه های معنایی بیشتری پیدا کنه و خواننده رو به تفکر بیشتر وادار کنه.

تنوع قالب های شعری: هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد

«نامه های کوفی» فقط شامل یه نوع قالب شعری نیست. بیابانکی تو این کتاب، نشون می ده که هم تو قالب های کلاسیک مثل غزل و چهارپاره مهارت داره، هم تو شعر سپید. هر کدوم از این قالب ها هم کارکرد خاص خودشون رو دارن:

• غزل و چهارپاره: این قالب ها بیشتر تو بخش های اول و دوم کتاب دیده می شن و برای بیان احساسات عمیق، ارادت های آیینی و روایت های کلاسیک مناسب ترن. وزن و قافیه به این اشعار یه موسیقی خاص می ده که شنیدنش لذت بخشه .
• شعر سپید: بخش سوم کتاب، یعنی «نامه های کوفی»، تقریباً تماماً شعر سپیده. چرا؟ چون شعر سپید دست شاعر رو برای بیان نقدهای صریح، جسورانه و دور از چارچوب های سنتی باز می ذاره. تو شعر سپید، شاعر می تونه خیلی راحت تر و بی واسطه تر با مخاطب حرف بزنه و حرف های کوبنده اش رو مطرح کنه. این انتخاب قالب، هوشمندانه است و به پیام شعر کمک زیادی می کنه.

موسیقی درونی شعر: رقص کلمات

حتی تو اشعار سپید بیابانکی، یه موسیقی درونی و یه ریتم خاص وجود داره. این موسیقی از تکرار هوشمندانه کلمات، کنار هم قرار گرفتن حروف و بازی با آهنگ کلمات به وجود میاد. این ریتم پنهان، باعث می شه شعرها حتی بدون وزن و قافیه ظاهری، باز هم خوش خوان و دلنشین باشن و گوش نواز. شاعر با انتخاب دقیق کلمات و چینش اون ها، یه جور هارمونی تو کلامش ایجاد می کنه که خواننده ناخودآگاه باهاش همراه می شه.

چرا «نامه های کوفی» را بخوانیم؟

خب، تا اینجا کلی درباره «نامه های کوفی» صحبت کردیم و لایه های مختلفش رو با هم بررسی کردیم. شاید الان این سؤال تو ذهنتون باشه که اصلاً چرا باید این کتاب رو بخونیم؟ مگه کتاب شعر کم داریم؟ درسته، کتاب شعر زیاده، اما «نامه های کوفی» یه چیز دیگه است. دلایلش رو با هم ببینیم:

اهمیت ادبی و محتوایی: یه اثر تأمل برانگیز

«نامه های کوفی» یه اثر ساده نیست. یه کتاب تأمل برانگیز و روشنگره که تو شعر معاصر ایران جایگاه ویژه ای داره. اگه دنبال شعری هستید که فقط دلتون رو آروم کنه، شاید این کتاب انتخاب اولتون نباشه. اما اگه دنبال شعری هستید که ذهنتون رو به چالش بکشه، وادارتون کنه فکر کنید و به مسائل دور و برتون جور دیگه ای نگاه کنید، «نامه های کوفی» دقیقاً همونه. این کتاب یه جورایی، هم درس ادبیاته، هم درس زندگی.

ارتباط با دغدغه های روز: آینه امروز ما

با اینکه بعضی از اشعار این کتاب به وقایع تاریخی یا دوران دفاع مقدس می پردازه، اما پیام هاش برای جامعه امروز ما حسابی کاربرد داره. همونطور که گفتیم، «کوفه» فقط یه جا تو تاریخ نیست، یه نماد از غفلت و فرصت طلبیه که هر روز و تو هر جایی می تونه خودش رو نشون بده. بیابانکی با نگاه تیزبینش، انگار داره بهمون میگه: حواست باشه، نکنه کوفی باشی! این کتاب، یه جورایی آینه جامعه امروز ماست که اگه خوب نگاه کنیم، خیلی از خودمون رو توش می بینیم.

تجربه ای متفاوت از شعر آیینی: عبور از کلیشه ها

اگه از اون دست آدم ها هستید که فکر می کنید شعر آیینی فقط مرثیه خوانیه و تکراری شده، «نامه های کوفی» می تونه نظرتون رو عوض کنه. بیابانکی از کلیشه ها عبور می کنه و نگاهی تازه و نو به مسائل آیینی ارائه می ده. اون جرئت نقد داره، جرئت پرسش داره و همین باعث می شه شعرش از بقیه متمایز بشه. این کتاب نشون می ده که میشه هم آیینی بود، هم منتقد، هم دغدغه مند و هم مدرن.

تأثیرگذاری و ماندگاری: حرفایی که به دل می نشیند

اشعار سعید بیابانکی، به خصوص تو «نامه های کوفی»، قدرت تأثیرگذاری بالایی دارن. شاید وقتی شعرها رو می خونید، بعضی جاها لبخند بزنید و بعضی جاها اخم کنید، اما هیچ وقت بی تفاوت نمی مونید. این اشعار تو ذهن آدم می مونن، آدم رو به فکر فرو می برن و حتی ممکنه دیدگاهتون رو به بعضی مسائل عوض کنن. این قدرت اثرگذاری، باعث ماندگاری کتاب می شه و ارزش خوندنش رو دوچندان می کنه.

نتیجه گیری

«نامه های کوفی» اثر سعید بیابانکی، واقعاً یه مجموعه شعر نابه. این کتاب نه فقط به خاطر زبان شیرین و محاوره ای شاعر، بلکه به خاطر نگاه عمیق و جسورانه اش، تو ادبیات معاصر ما یه جایگاه ویژه پیدا کرده. بیابانکی تو این اثر، با یه ترکیب هنرمندانه از شعر آیینی، اجتماعی و طنز، دغدغه های مهمی رو مطرح می کنه و خواننده رو به تأمل وا می داره.

همونطور که دیدیم، کتاب سه بخش داره: «خیزران» با حال و هوای آیینی و عاشورایی، «شب دنباله دار» با نگاهی به دفاع مقدس و پیامدهای اون، و بخش اصلی و عنوان دهنده کتاب، «نامه های کوفی» که با اشعار سپید و نقدهای صریحش به ریاکاری ها و ظاهرپرستی های زمانه، حسابی حرف برای گفتن داره.

سعید بیابانکی تو این کتاب، خودش رو به عنوان شاعری متعهد و دغدغه مند نشون می ده که از بیان حقایق، هرچند تلخ، ابایی نداره. اون با زبانی ساده، اما سرشار از عمق و کنایه، نه تنها وقایع تاریخی رو بازگو می کنه، بلکه اونا رو به چالش ها و دغدغه های امروز ما گره می زنه.

پس اگه دنبال یه کتاب شعر می گردید که فقط سرگرمتون نکنه، بلکه به فکر وادارتون کنه، یه تجربه متفاوت از شعر آیینی داشته باشید و با یه شاعر از جنس خودتون، یعنی سعید بیابانکی، همراه بشید، «نامه های کوفی» رو از دست ندید. بهتون قول می دم که بعد از خوندن این کتاب، نگاهمون به خیلی از مسائل تغییر می کنه و شاید حتی به خودمون هم نامه هایی بنویسیم، از جنس «نامه های کوفی».