معرفی فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest)

فیلم «منطقه مورد علاقه» (The Zone of Interest) ساخته جاناتان گلیزر، یک درام تاریخی بی نظیره که زندگی روزمره خانواده فرمانده آشویتس، رودلف هوس رو کنار دیوارهای اردوگاه نشون میده. این فیلم با رویکردی متفاوت، بی تفاوتی وحشتناک عاملان جنایت رو در برابر فاجعه انسانی هولوکاست به تصویر می کشه و واقعاً قلب آدم رو به درد میاره. این شاهکار سینمایی تونسته جوایز بزرگی مثل جایزه بزرگ کن و بهترین فیلم بین المللی اسکار رو ببره و خیلی حرف برای گفتن داره.

اگه دنبال یک فیلم هستید که تا مدت ها ذهنتون رو درگیر کنه و شما رو به چالش بکشه، «منطقه مورد علاقه» همون چیزیه که نیاز دارید. این فیلم فراتر از یک داستان ساده، یک تجربه عمیق و تکان دهنده ست که خیلی ها رو مجبور به فکر کردن دوباره درباره شرارت و بی تفاوتی کرده. در ادامه این مقاله، قراره کامل و حسابی راجع به این فیلم صحبت کنیم؛ از پشت صحنه ها و داستانش بگیر تا نقد منتقدها، جوایز و حتی حواشی جنجالی اخیرش که سر و صدای زیادی به پا کرد.

خلاصه داستان: زندگی عادی در سایه هولناک آشویتس

داستان فیلم منطقه مورد علاقه، یک جورایی شوکه کننده ست چون از زاویه ای به هولوکاست نگاه می کنه که کمتر دیدیم. فیلم درباره زندگی رودلف هوس، فرمانده اردوگاه مرگ آشویتس، و خانواده شه. رودلف، همسرش هدویگ، و پنج بچه شون تو یک خونه رویایی و باصفا زندگی می کنن، با یک باغ سرسبز و قشنگ که هر کسی آرزوش رو داره. اما نکته وحشتناک قضیه اینجاست که این خونه و باغ، دقیقاً چسبیده به دیوارهای اردوگاه آشویتس قرار داره! یعنی فاصله زندگی ایده آل و آروم اونا با جهنمی که اون طرف دیوار برپا شده، فقط یه دیوار سنگی و کوتاه بود.

فیلم زندگی روزمره و عادی این خانواده رو نشون میده. رودلف بچه هاش رو برای شنا و ماهیگیری بیرون میبره، هدویگ هم با عشق و علاقه تمام وقتش رو صرف رسیدگی به باغ و پرورش گل ها می کنه. خدمتکارها هم که از زندانی های اردوگاه هستند، کارهای خونه رو انجام میدن و خب، وسایل قیمتی زندانی هایی که کشته شدن، نصیب این خانواده میشه. همه چی به ظاهر آرومه و انگار اینا تو یک دنیای موازی و بدون مشکل زندگی می کنن. تو این خونه و باغ، هیچ اثری از ناراحتی یا نگرانی نیست. بچه ها بازی می کنن، میخندن و انگار نه انگار که پشت این دیوار، هزاران انسان دارن زجر می کشن و کشته میشن.

اما چیزی که این آرامش رو حسابی به هم میزنه و تماشاگر رو از ته دل آزار میده، صداهایی هست که از اون طرف دیوار میاد. صدای تیراندازی، فریادهای دلخراش، غرش قطارها و دودکش کوره های آدم سوزی که آسمون رو خاکستری می کنه، دائم به گوش میرسه. گلیزر خیلی هوشمندانه نشون میده که چطور خانواده هوس خودشون رو نسبت به این صداها بی تفاوت کردن. اونا انگار نه انگار که این صداها نشونه رنج بی شمار آدم هاست. هدویگ حتی یک جا با افتخار از باغش حرف میزنه و میگه که چقدر این منطقه مورد علاقه رو دوست داره و دلش نمی خواد از اینجا بره. فیلم هرگز جنایات داخل اردوگاه رو مستقیم نشون نمیده، بلکه وحشت رو از طریق صدا و واکنش های غیرمستقیم آدم ها به تصویر می کشه و همین موضوع تاثیرش رو صد برابر می کنه.

جاناتان گلیزر و رویکرد کارگردانی منحصر به فرد

اگه فیلم های قبلی جاناتان گلیزر، مثل «زیر پوست» یا «جانور جذاب» رو دیده باشید، حتماً می دونید که با یک کارگردان معمولی طرف نیستید. گلیزر همیشه جسور بوده و دنبال راه های جدید برای روایت داستان ها می گرده. اما معرفی فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) و روش کارگردانیش، واقعاً یک اتفاق تازه در سینماست. اون تو این فیلم یک رویکرد کاملاً رادیکال و متفاوت رو در پیش گرفت تا تماشاگر رو با یک واقعیت تلخ روبه رو کنه.

برادر بزرگ در خانه نازی ها: تکنیک های نوآورانه

یکی از عجیب ترین و در عین حال هوشمندانه ترین تکنیک هایی که گلیزر به کار برد، استفاده از ده ها دوربین ثابت و مخفی بود. بله، درست شنیدید! اون حدود ده تا دوربین رو توی خونه و باغ خانواده هوس قایم کرد و اجازه داد بازیگرها آزادانه تو صحنه ها حرکت کنن و بداهه پردازی کنن، بدون اینکه تیم فیلمبرداری اونجا باشن. این روش که خود گلیزر بهش لقب برادر بزرگ در خانه نازی ها رو داده بود، باعث شد بازی ها خیلی طبیعی و واقعی از آب دربیاد. انگار شما واقعاً دارید زندگی روزمره این خانواده رو از نزدیک می بینید، نه اینکه یک فیلم رو تماشا می کنید. این کار باعث شد بازیگرها حس کنن واقعاً تو اون محیط زندگی می کنن و همین به واقع گرایی فیلم کمک زیادی کرد.

نقش محوری صداگذاری: فیلم دیگر گلیزر

اگه بخوایم صادق باشیم، نقش صداگذاری تو این فیلم به اندازه خود تصویربرداری مهمه، شاید هم بیشتر! گلیزر خودش می گه صدای فیلم فیلم دیگر یا فیلم اصلی هست. یعنی وحشت رو بدون نشون دادن مستقیم، فقط از طریق صدا منتقل می کنه. جان بِرن، طراح صدای فیلم، برای این کار شاهکار، تحقیقات بی نظیری انجام داد. اون یک سند ۶۰۰ صفحه ای جمع آوری کرد که تمام جزئیات مربوط به اتفاقات آشویتس، شهادت بازماندگان و حتی یک نقشه بزرگ از اردوگاه رو توش داشت تا بتونه فاصله و پژواک صداها رو با دقت تعیین کنه.

جاناتان گلیزر خودش می گفت: صدای این فیلم، به نوعی، فیلم واقعی است. ما نمی خواستیم خود جنایات رو ببینید، فقط بشنوید.

بِرن قبل از شروع فیلمبرداری، یک سال تمام رو صرف ساخت یک آرشیو صدای جامع کرد که شامل صدای ماشین آلات، کوره های آدم سوزی، بوت ها، صدای شلیک گلوله مربوط به اون دوران و حتی صداهای درد و رنج انسان ها میشد. حتی برای صدای فریاد فرانسوی ها، از صدای اعتراضات و شورش های سال ۲۰۲۲ پاریس استفاده کرد و برای صدای نگهبان های مست آشویتس، به رپربرگ هامبورگ رفت و اونجا صداها رو ضبط کرد. این همه دقت و ظرافت تو صداگذاری، کاری کرده که تماشاگر حتی بدون دیدن صحنه های خشونت، تمام وحشت رو با تمام وجودش حس کنه و اون صداها تا مدت ها تو ذهنش بمونه.

تصویربرداری و نورپردازی: واقع گرایی بی پرده

ووکاش ژال، مدیر فیلمبرداری، به همراه گلیزر، رویکردی کاملاً مدرن و واقع گرایانه رو برای تصویربرداری انتخاب کردن. اونا نمی خواستن آشویتس رو به شکل هنری یا زیبا نشون بدن. به همین خاطر، فقط از نور طبیعی استفاده شد و از هرگونه نورپردازی مصنوعی پرهیز کردن. این کار باعث شد فیلم یک حس مستندگونه و واقعی پیدا کنه و تماشاگر بیشتر حس کنه که در حال تماشای یک واقعه تلخ تاریخی هست، نه یک فیلم سینمایی پر زرق و برق.

هدف گلیزر از این رویکرد: مواجهه با ابتذال شرارت

گلیزر با این رویکرد منحصر به فرد، هدف مشخصی داشت: نشون بده چطور شرارت میتونه تو روزمرگی و بی تفاوتی ریشه داشته باشه. اون می خواست ما رو با عاملان شرارت روبه رو کنه و نشون بده که چقدر آسونه آدم ها به جنایت عادت کنن و کنارش زندگی عادی خودشون رو داشته باشن. این فیلم ما رو وادار می کنه به این فکر کنیم که چقدر از اون ابتذال شرارت که هانا آرنت ازش حرف می زد، تو وجود خودمون هم هست و چطور ممکنه تو شرایط خاص، ما هم به تماشاگران بی تفاوت تبدیل بشیم.

عوامل و بازیگران: تصویرگری هولناک از شخصیت های واقعی

معرفی فیلم منطقه مورد علاقه بدون اشاره به بازی های درخشان و عوامل پشت صحنه اش، ناقصه. بازیگرها و عوامل این فیلم با کارشون، یک اثر فراموش نشدنی خلق کردن که تا مدت ها تو ذهن آدم میمونه.

کریستیان فریدل در نقش رودلف هوس

کریستیان فریدل، بازیگر نقش رودلف هوس، یک کار خارق العاده انجام داده. اون تونسته فرمانده ای رو به تصویر بکشه که در ظاهر یک مرد خانواده دوست و معمولی به نظر میرسه، اما در باطن، یک ماشین کشتار بی رحمه. فریدل بدون اینکه اغراق کنه یا حرکات خاصی داشته باشه، با حداقل دیالوگ و بیشترین بازی درونی، این تضاد رو به بهترین شکل ممکن نشون میده. شما با دیدن اون، حس می کنید با یک انسان عادی طرف هستید که کارهای غیرانسانی انجام میده و همین موضوع، هولناک ترش می کنه. بازی اون، عمق بی تفاوتی و عادی سازی شرارت رو به وضوح نشون میده.

زاندرا هولر در نقش هدویگ هوس

زاندرا هولر، که نقش هدویگ، همسر رودلف رو بازی می کنه، هم سنگ تموم گذاشته. اون با بازی محکم و سردش، تصویر یک زن رو نشون میده که عاشق زندگی ایده آل خودش کنار آشویتسه و تمام تلاشش رو می کنه تا این زندگی رو حفظ کنه. حتی وقتی مادرش از بوی کوره های آدم سوزی ناراحت میشه، هدویگ بی تفاوت میگه مهم نیست. زاندرا اوایل برای بازی تو نقش یک نازی تردید داشت، اما گلیزر تونست متقاعدش کنه که این فیلم فرق داره و قراره از زاویه متفاوتی به قضیه نگاه کنه. سگ خود ساندرا هولر هم تو این فیلم نقش دیلا، سگ خانواده هوس رو بازی می کنه که این خودش یک نکته جالبه.

موسیقی مینیمالیستی و تاثیرگذار میکا لیوی

میکا لیوی (معروف به میکاچو)، آهنگساز فیلم، با موسیقی مینیمالیستی و در عین حال عمیقش، نقش بزرگی تو فضاسازی فیلم داره. موسیقی اون، مثل یک نوای آرام و مرموز، زیر پوسته فیلم جاریه و حس تعلیق و وحشت رو بیشتر می کنه. اون از سال ۲۰۱۶ شروع به کار روی موسیقی فیلم کرد و یک سال کامل رو با گلیزر و تدوینگر فیلم تو استودیو گذروند تا بتونه بهترین نتیجه رو بگیره. موسیقی لیوی تلفیقی از صداهای انسانی و سینت سایزر هست که خودش اونو ترکیب قدیمی ترین و ابتدایی ترین ساز با مدرن ترین توصیف می کنه و واقعاً شنیدنیه.

از رمان تا پرده سینما: مسیر اقتباس «منطقه مورد علاقه»

خیلی ها شاید ندونن که فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) بر اساس یک رمان نوشته شده. مارتین ایمیس، نویسنده بریتانیایی، در سال ۲۰۱۴ رمانی به همین اسم منتشر کرد و گلیزر هم خیلی زود حق اقتباس از اون رو خرید. اما گلیزر تصمیم گرفت تغییرات اساسی تو داستان ایجاد کنه.

توی رمان ایمیس، شخصیت های اصلی پل و هانا دال هستند که با الهام از رودلف و هدویگ هوس خلق شده بودن، اما گلیزر ترجیح داد از نام های واقعی شخصیت های تاریخی، یعنی رودلف و هدویگ هوس، استفاده کنه. این کار باعث شد فیلم حس واقع گرایانه تری پیدا کنه و تاثیرگذارتر باشه. تفاوت دیگه این بود که گلیزر داستان عاشقانه موجود تو رمان رو کلاً حذف کرد و تمرکزش رو روی خانواده هوس و بی تفاوتی هولناک اون ها نسبت به جنایات آشویتس گذاشت.

گلیزر برای ساخت این فیلم، دو سال کامل رو صرف تحقیق و مطالعه کرد. اون چندین بار از آشویتس بازدید کرد و از محل اقامت خانواده هوس که فقط یک دیوار با اردوگاه فاصله داشت، عمیقاً تحت تاثیر قرار گرفت. گلیزر با موزه آشویتس و موسسات مرتبط دیگه همکاری کرد و تونست به آرشیوهای مهمی دسترسی پیدا کنه. این آرشیوها شامل شهادت بازماندگان و حتی افرادی بود که تو خونه هوس کار می کردن. همه این تحقیقات به گلیزر کمک کرد تا یک تصویر دقیق و واقعی از این خانواده و محیط زندگیشون به دست بیاره. اون حتی با تیموتی اسنایدر، مورخ برجسته، هم مشورت کرد که سال ۲۰۱۵ کتاب «زمین سیاه: هولوکاست به مثابه تاریخ و هشدار» رو منتشر کرده بود.

نقد و بررسی منتقدان: تحسین ها و چالش ها

وقتی فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) برای اولین بار به نمایش درآمد، منتقدان بین المللی حسابی ازش استقبال کردن. واقعاً می شه گفت که این فیلم، تو دنیا سر و صدای زیادی به پا کرد و اغلب منتقدان اون رو یک شاهکار دونستن.

تحسین های گسترده و دلایل آن

در سایت راتن تومیتوز، ۹۳ درصد از ۳۴۴ نقد مثبت بوده و میانگین امتیاز ۸.۷ از ۱۰ رو به خودش اختصاص داده. تو متاکریتیک هم، بر اساس ۵۸ نقد، امتیاز ۹۲ از ۱۰۰ رو گرفته که نشون دهنده تحسین جهانی هست. دلیل اصلی این همه تعریف و تمجید، رویکرد نوآورانه گلیزر، تأثیرگذاری عمیق فیلم و پرداختن به مفهوم ابتذال شرارت هست. خیلی ها معتقدن این فیلم، یک درس مهم درباره بی تفاوتی انسان ها به جنایت ها میده.

دیوید رونی از هالیوود ریپورتر، این فیلم رو یک درام هولوکاستی ویرانگر و بی سابقه دونست. اوئن گلیبرمن از ورایتی هم گفت که فیلم عالی، هراس انگیز و عمیق، و تفکربرانگیزه و شرارت انسان رو زیر میکروسکوپ بررسی می کنه. استفنی زاشارک از تایم هم نوشت که منطقه مورد علاقه در ظاهر کمترین آسیب روحی رو به تماشاگر میزنه، اما در نهایت با آرام ترین شیوه ممکن، اون رو ویران می کنه. جوسلین نووک از آسوشیتدپرس هم از توانایی گلیزر در انتقال وحشت بدون نمایش مستقیم اون تعریف کرد.

نقدهای متفاوت و دیدگاه های دیگر

البته، همه نقدها مثبت نبود. بعضی ها مثل پیتر بردشا از گاردین، با اینکه از موسیقی میکا لیوی و طراحی صدای جانی بِرن تعریف کردن، اما گفتن که فیلم شاید کنترل کاملی روی بد سلیقگی عمدی خودش نداشته باشه. ریچارد برودی از نیویورکر هم فیلم رو مشقی توخالی و خودستایانه دونست و گفت که گلیزر شجاعت یا دقت لازم برای موفقیت آمیز تمام کردن کار رو نداشته. مانولا دارگیس از نیویورک تایمز هم انتقادش رو اینطور بیان کرد که فیلم گلیزر یک مشق فیلم هنری توخالیه که فقط تو آشویتس اتفاق می افته.

در کل، این نقدها نشون میده که حتی بهترین آثار هم می تونن واکنش های مختلفی رو به همراه داشته باشن. اما چیزی که واضحه اینه که فیلم «منطقه مورد علاقه» (The Zone of Interest)، اثر مهمیه که دیدگاه های زیادی رو به چالش کشیده.

نظر کارگردانان مطرح: اسپیلبرگ و کوارون

جالبه بدونید که کارگردان های بزرگی هم از این فیلم حسابی تعریف کردن. استیون اسپیلبرگ، کارگردان «فهرست شیندلر»، «منطقه مورد علاقه» رو بهترین فیلم درباره هولوکاست از زمان فیلم خودش دونست و گفت که این فیلم کار خیلی خوبی در افزایش آگاهی، به خصوص درباره ابتذال شرارت انجام میده. آلفونسو کوارون، کارگردان برنده اسکار هم، این فیلم رو احتمالاً مهم ترین فیلم این قرن معرفی کرد. این نظرات، جایگاه ویژه فیلم منطقه مورد علاقه رو تو تاریخ سینما نشون میده.

این فیلم در فهرست های مختلفی به عنوان یکی از برترین آثار سال و حتی قرن قرار گرفته. مثلاً ایندی وایر اون رو رتبه دوم در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر دهه ۲۰۲۰ گذاشته و نیویورک تایمز هم اون رو دوازدهمین فیلم برتر قرن ۲۱ دونسته. اینها همه نشون دهنده ارزش و اهمیت این اثر سینماییه.

جوایز و افتخارات: درخشش «منطقه مورد علاقه» در عرصه جهانی

فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) از همون روزهای اول، کلی توجه رو به خودش جلب کرد و تو جشنواره های مختلف حسابی درخشید. این فیلم تونست کلی جایزه مهم رو به خونه ببره و اسمش رو سر زبان ها بندازه.

جشنواره کن ۲۰۲۳

اولین نمایش جهانی فیلم تو جشنواره فیلم کن ۲۰۲۳ بود. اینجا بود که «منطقه مورد علاقه» تونست جایزه بزرگ (Grand Prix) رو ببره که یکی از مهم ترین جوایز این جشنواره محسوب میشه. علاوه بر اون، جایزه فیپرشی (FIPRESCI Prize) و جایزه بهترین موسیقی متن رو هم به خودش اختصاص داد. این موفقیت تو کن، نشون داد که با یک فیلم خاص و تأثیرگذار طرف هستیم.

جوایز اسکار ۲۰۲۴

در نود و ششمین دوره جوایز اسکار، فیلم منطقه مورد علاقه تو پنج بخش مهم نامزد شد، از جمله بهترین فیلم! و تونست دو تا از مهم ترین جوایز رو ببره:

• بهترین فیلم بین المللی: این اولین باری بود که یک فیلم بریتانیایی غیرانگلیسی زبان این جایزه رو می برد، که خودش یک دستاورد بزرگ محسوب میشه.
• بهترین صداگذاری: با توجه به نقشی که صدا تو این فیلم داشت، بردن این جایزه واقعاً حقش بود و نشون از دقت و ظرافت بی نظیر تیم صداگذاری داشت.

نامزدی برای بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه اقتباسی هم نشون میده که چقدر آکادمی این فیلم رو جدی گرفته بود.

جوایز بفتا ۲۰۲۴

این فیلم تو جوایز بفتا (آکادمی فیلم بریتانیا) هم حسابی کولاک کرد و سه جایزه مهم رو از آن خودش کرد:

• بهترین فیلم بریتانیایی: این جایزه برای یک فیلم غیرانگلیسی زبان بریتانیایی، واقعاً تاریخ ساز بود.
• بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان: بازم اثبات کرد که کیفیت جهانی فیلم چقدر بالاست.
• بهترین صدا: تأییدی دوباره بر کار درخشان تیم صداگذاری.

به غیر از اینا، «منطقه مورد علاقه» تو جشنواره های دیگه مثل گلدن گلوب (سه نامزدی) و انجمن های منتقدان هم کلی جایزه و نامزدی داشت که همه اینها نشون میده با یک پدیده سینمایی طرف هستیم که نظر داوران و منتقدان رو تو سراسر دنیا به خودش جلب کرده.

حواشی و تأثیرات: از سخنرانی اسکار تا بازتاب های غزه

هیچ کس فکرش رو نمی کرد که فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) اینقدر خبرساز بشه، نه فقط به خاطر کیفیت هنریش، بلکه به خاطر حواشی و تاثیراتی که تو دنیای واقعی داشت. داستان از سخنرانی جنجالی جاناتان گلیزر تو مراسم اسکار شروع شد و بعد به وقایع غزه گره خورد.

سخنرانی جنجالی جاناتان گلیزر در اسکار

وقتی جاناتان گلیزر، کارگردان «منطقه مورد علاقه»، جایزه بهترین فیلم بین المللی اسکار رو می گرفت، حرف هایی زد که تا مدت ها تو محافل سینمایی و سیاسی بحث برانگیز بود. اون تو سخنرانیش گفت: الان اینجا ایستاده ایم به عنوان مردانی که یهودیت و هولوکاست رو از اینکه توسط اشغالگری ربوده بشن، رد می کنیم؛ اشغالگری ای که برای بسیاری از انسان های بی گناه منجر به درگیری شده. اون به انسانیت زدایی قربانیان ۷ اکتبر و حملات غزه اشاره کرد و این حرف ها حسابی سر و صدا کرد.

واکنش های بین المللی: موافقان و مخالفان

سخنرانی گلیزر، مثل یک بمب تو هالیوود و جامعه جهانی صدا کرد. خیلی ها ازش حمایت کردن و خیلی ها هم به شدت بهش اعتراض کردن. اینطور شد که دو گروه بزرگ شکل گرفتن:

• موافقان: بیش از ۴۵۰ هنرمند و فعال یهودی هالیوود، از جمله ستاره هایی مثل واکین فینیکس و جوئل کوئن، از سخنرانی گلیزر حمایت کردن و گفتن که حرفاش حقیقت داره. اونا یک نامه سرگشاده امضا کردن و از دیدگاه گلیزر دفاع کردن.
• مخالفان: در مقابل، یک نامه سرگشاده دیگه با امضای بیش از ۱۰۰۰ هنرمند و مدیر یهودی هالیوود منتشر شد که سخنان گلیزر رو محکوم می کرد. افرادی مثل ایمی پاسکال، جنیفر جیسون لی و الی راث جزو امضاکنندگان این نامه بودن و حرفای گلیزر رو تهمت خون (blood libel) خطاب کردن.

این واکنش های شدید نشون میده که حرف های گلیزر چقدر عمیق و حساسیت زا بوده و چطور تونسته جامعه هالیوود رو دو پاره کنه.

ارتباط با وقایع جاری: جنگ غزه و بی تفاوتی معاصر

چیزی که حواشی رو پیچیده تر کرد، همزمانی اکران فیلم منطقه مورد علاقه با جنگ غزه بود. ناگهان، مضامین فیلم درباره بی تفاوتی نسبت به جنایات، به طرز وحشتناکی با اتفاقات غزه همخوانی پیدا کرد. نویسنده ها و مفسران زیادی، از جمله نائومی کلاین و غسان حاج، با تماشای فیلم به یاد غزه افتادن و مقاله هایی درباره ارتباط این دو نوشتند.

غسان حاج نوشت: حالا ما همه زیر سایه کشتارهای جمعی در غزه هستیم، در فرهنگ هایی زندگی می کنیم که شرارت رو عادی سازی کرده اند. این حرف، واقعاً حرف دل خیلی ها بود. جالب اینکه، عبارت منطقه مورد علاقه حتی تو شبکه های اجتماعی هم پربازدید شد و مردم ازش برای اشاره به بی تفاوتی ها و جنایات معاصر استفاده می کردن. مثلاً عکسی از سربازان اسرائیلی در غزه که سلفی می گرفتن یا عکسی از گل های آفتابگردان در اسرائیل با ساختمان های ویران شده غزه در پس زمینه، با این عنوان منتشر شد.

اینجا بود که فیلم، مفهوم منطقه مورد علاقه رو از آشویتس فراتر برد و اون رو به بی تفاوتی امروز انسان ها در قبال رنج دیگران وصل کرد. انگار که تاریخ داره تکرار میشه و ما هنوز درس نگرفتیم. این حواشی و ارتباطات، نشون داد که یک فیلم چطور می تونه فراتر از پرده سینما بره و تو بحث ها و اتفاقات روز جامعه جهانی تاثیرگذار باشه.

آیا می دانستید؟ حقایق جذاب و ناگفته از «منطقه مورد علاقه»

فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) پر از جزئیات و حقایق جالبیه که شاید کمتر کسی بدونه. این نکات نشون میده که گلیزر و تیمش چقدر با دقت و وسواس روی این پروژه کار کردن:

• درگذشت نویسنده رمان: مارتین ایمیس، نویسنده رمان منطقه مورد علاقه که فیلم از روی اون اقتباس شده، درست همون روزی که فیلم برای اولین بار تو جشنواره کن به نمایش درآمد (۱۹ مه ۲۰۲۳) درگذشت. این یک اتفاق تلخ و در عین حال عجیب بود.
• دوربین های مخفی: همونطور که قبلاً گفتیم، گلیزر و مدیر فیلمبرداریش، ووکاش ژال، تا ۱۰ دوربین ثابت و حدود ۳۰ میکروفن رو به صورت مخفیانه تو خونه و باغ هوس کار گذاشته بودن. این کار به بازیگرها این امکان رو می داد که بدون حس کردن حضور تیم فیلمبرداری، کاملاً طبیعی و آزادانه بازی کنن و بداهه پردازی کنن. گ
• الهام گیری از یک زن واقعی: شخصیت دختر لهستانی تو فیلم که شب ها برای زندانی های آشویتس سیب میبره، الهام گرفته از یک زن واقعی به نام الکساندریا بود. گلیزر تو تحقیقاتش با این زن که ۱۲ ساله بود و عضو حزب مقاومت لهستان بود، ملاقات کرد. دوچرخه و لباسی که بازیگر این نقش تو فیلم می پوشید، هر دو به خود الکساندریا تعلق داشت.
• سگ خانواده هوس: جالبه که سگ خانواده هوس به نام دیلا رو، سگ واقعی زاندرا هولر (بازیگر نقش هدویگ) بازی کرده.
• بازسازی خانه هوس: خانه اصلی رودلف هوس بعد از جنگ یک ملک شخصی شده بود، برای همین کریس آدی، طراح تولید فیلم، چند ماه وقت گذاشت تا یک ساختمان متروکه رو نزدیک آشویتس به نسخه دقیق خونه هوس تبدیل کنه. حتی گیاهان باغ هم از آوریل ۲۰۲۱ کاشته شدن تا تو زمان فیلمبرداری کاملاً شکوفا باشن.
• فیلمبرداری صحنه های شبانه: صحنه های شبانه دختر لهستانی، که نور طبیعی نبود، با استفاده از دوربین های حرارتی نظامی لهستان فیلمبرداری شد. بعداً تو مرحله پس تولید، تصاویر کم کیفیت حرارتی با استفاده از هوش مصنوعی ارتقا پیدا کردن.

این جزئیات نشون میده که فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) چقدر با وسواس و تحقیق دقیق ساخته شده و همین موضوع به اعتبار و عمق اون اضافه می کنه.

یک جدول از امتیازات سایت های سینمایی به این فیلم:

ردیف	نام سایت	امتیازدهنده ها	امتیاز میانگین	تعداد آراء / نقد
۱	IMDb	کاربران	۸ از ۱۰	(بیش از ۱۶۰ هزار کاربر)
۲	متاکریتیک	منتقدان برتر	۹۲ از ۱۰۰	(بر اساس ۵۸ نقد)
۳	راتن تومیتوز	عموم منتقدان	۸.۷ از ۱۰	(بر اساس ۳۴۴ نقد)

نتیجه گیری: درس هایی برای دنیای امروز

فیلم منطقه مورد علاقه (The Zone of Interest) واقعاً یک تجربه سینمایی بی نظیره که فراتر از یک فیلم تاریخی صرف میره. جاناتان گلیزر با رویکرد هوشمندانه و جسورانه اش، مفهوم ابتذال شرارت رو به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده و نشون داده که چطور انسان میتونه کنار فجیع ترین جنایات، به زندگی عادی و روزمره خودش ادامه بده و خودش رو بی تفاوت نشون بده. این فیلم نه تنها یک پرتره از هولوکاسته، بلکه آینه ای از جامعه امروزی ماست که می تونه در مقابل رنج دیگران، بی تفاوت عمل کنه.

این اثر با جوایز متعددی که کسب کرده و بحث های جنجالی که به راه انداخته، جایگاه خودش رو به عنوان یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین فیلم های سال های اخیر تثبیت کرده. «منطقه مورد علاقه» به ما یادآوری می کنه که باید مراقب دیوار بی تفاوتی باشیم که بین خودمون و رنج دیگران می کشیم. دیدن این فیلم، شما رو به چالش میکشه تا بیشتر فکر کنید و شاید حتی دیدگاهتون رو نسبت به بعضی مسائل تغییر بدید. اگه هنوز معرفی فیلم منطقه مورد علاقه رو ندیدید و به دنبال یک اثر عمیق و تأمل برانگیز هستید، پیشنهاد می کنم حتماً تماشاش کنید و خودتون رو غرق در پیام های عمیقش کنید.