گرایش عمومی به سمت راست رادیکال در اروپاست. این مساله اگرچه نمایش پررنگ تری در فرانسه دارد اما منحصر به این کشور نیست و موج راست گرایی در حال فتح تک تک کشورهای این قاره است؛ موضوعی که در صورت روی کار آمدن شخصی مانند دونالد ترامپ در کاخ سفید، می تواند منجر به تغییرات راهبردی در تصمیم گیری های فراآتلانتیکی شود؛ رویدادی بسیار مهم که خود می تواند یکی از نشانه های اصلی پایان جهان هژمونیک باشد.
به گزارش فصل24، ایران در یادداشتی به قلم مهدی خانعلی زاده،مدرس دانشگاه، تاثیر پیروزی احزاب راست رادیکال فرانسه در انتخابات پارلمان اروپا بر آینده کاخ الیزه را بررسی کرده و نوشته است:
سال هاست که سایه «راست رادیکال» روی کاخ الیزه در پاریس سنگینی می کند و تمام تلاش های احزاب دیگر سیاسی در فرانسه برای کنار راندن این طیف، تنها نتیجه عکس داشته است؛ نتیجه ای که روز گذشته و با اعلام رسمی نتایج انتخابات پارلمان اروپا که منجر به پیروزی چشمگیر حزب ملی گرای این کشور و البته شکست تاریخی حزب حاکم شد، رنگ و بوی جدی تری به خود گرفت. حالا «مارین لوپن» نه فقط گزینه اصلی جانشینی امانویل مکرون در انتخابات سال 2027 میلادی، بلکه یکی از قدرتمندترین رهبران سیاسی در قاره سبز است که می تواند جریان سیاسی در اروپا را به سمت و سویی دیگر هدایت کند. او که در انتخابات ریاست جمهوری دو سال پیش هم صرفاً با دوپینگ «اوکراینی»، رقابت را با فاصله ای نزدیک به رییس جمهور مستقر واگذار کرد، حالا در قامت یک فاتح بازگشته و به نظر نمی رسد اگر شرایط دستخوش تغییرات جدی نشود، مشکلی برای ورود به کاخ الیزه داشته باشد. چرخش به راستِ فرانسه که به عنوان ستون فرهنگی اتحادیه اروپا شناخته می شود، می تواند دومین سیلی محکم به صورت بروکسل بعد از «برگزیت» – یعنی جدایی بریتانیا به عنوان ستون سیاسی از اتحادیه – باشد. اوضاع بهم ریخته آلمان به عنوان ستون اقتصادی اتحادیه اروپا هم خبر از پایان دوران استحکام سه وجهی اروپا می دهد.
به عقب بازمی گردیم!
«تغییر»؛ این شعاری بود که «باراک اوباما» در انتخابات ریاست جمهوری 2008 ایالات متحده امریکا مطرح کرد و توانست به عنوان یکی از جوان ترین سیاستمداران این کشور، اعتماد مردم را کسب کند و راهی کاخ سفید شود.
باراک اوباما در چنین فضایی وارد اتاق بیضی در کاخ سفید شد: اقتصاد امریکا در جریان جنگ های متعدد – از جنگ اول خلیج فارس تا اشغال عراق – ضربات شدیدی دیده بود؛ یکجانبه گرایی امریکا در حوزه بین الملل، حتی شرکای این کشور مانند اتحادیه اروپا و کانادا را به واکنش وا داشته بود؛ نظام داخلی امریکا در اثر تسلط کامل MIC یا همان «مجموعه های صنعتی – نظامی» دچار فساد گسترده و نارضایتی عمومی شده بود و ساختار رسانه ای در این کشور به طور کامل در اختیار جریان اصلی حاکم در فضای سیاسی قرار گرفته بود. اوباما توانست همه این مشکلات را با «جسارت امید» – نام اولین کتاب خاطرات او – پشت سر بگذارد و خودش را در قامت یک نجات دهنده به مردم معرفی کند. اما زمان زیادی طول نکشید که عیار واقعی او و امیدهایی که برای اصلاح وضعیت نامناسب جامعه امریکا وجود داشت، از میان برود. اوباما ذاتاً یک سیاستمدار حزبی و متعلق به قوی ترین ساختارهای سیاسی در ایالات متحده بود و برخلاف تصویری که رسانه ها از او ساختند، اساساً قرار نبود خبری از «تغییر» در میان باشد. همین ماجرا باعث شد تا آخرین تیرِ در ترکش ساختار سیاسی ایالات متحده هم به خطا برود و پدیده ای به نام «دونالد ترامپ» وارد عرصه سیاسی این کشور شود. در حقیقت، ترامپ را باید دستاورد و زاییده دولت اوباما دانست؛ جایی که یک نیروی جوان با تمام امیدهایی که همراه داشت، ترجیح داد به جای رای دهندگان، به ساختار سیاسی پشت پرده امریکا وفادار بماند.
چند ماه از رای مردم امریکا به ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری گذشته بود که یک چهره جوان در عرصه سیاسی فرانسه وارد شد و با شعار «فرانسه به پیش» توانست رقیب سرسختی به نام «مارین لوپن» را کنار بزند و وارد کاخ الیزه شود. «امانویل مکرون»، جوان 40 ساله ای که توانست بر موج سرخوردگی و ناکامی مردم از دولت های «نیکولا سارکوزی» و «فرانسوا اولاند» سوار شود و خود را منجی فرانسه معرفی کند. مکرون در ابتدای ورود به کاخ الیزه و در دست گرفتن فرمان هدایت پاریس، تلاش کرد تا ماموریت خود را احیای غرور خدشه دار شده فرانسوی ها معرفی کند؛ ماموریتی که البته چند ماه پیش تر رنگ و لعاب نداشت و اقدامات بعدی ساکن الیزه نشان داد که اگر چند سال طول کشید تا اوباما، حامیانش را ناامید کند، مکرون تصمیم گرفته تا این ناامیدی را در همان ماه های اولیه ریاست جمهوری خود تقدیم رای دهندگانش کند.
دور و نزدیک پایان جمهوری پنجم
حالا حدود دو سال از دومین دوره رای مردم فرانسه به امانویل مکرون گذشته است و خیابان های پاریس و سایر شهرهای بزرگ فرانسه، مملو از تظاهرات کنندگان و معترضانی است که او را عامل وضعیت نامناسب اقتصادی کارگران و دانشجویان معرفی می کنند. این وضعیت، یادآور وضعیت دولت اوباما در ماه های پایانی آن است.
به نظر می رسد که شرایط به سمتی در حال حرکت است که فرانسوی ها به دنبال یک «ترامپ فرانسوی» هستند؛ فردی که بتواند «اول فرانسه» (برگرفته از شعار «اول امریکا»ی ترامپ) را برای مردم این کشور به ارمغان بیاورد. مارین لوپن دقیقاً چنین شخصیتی دارد؛ یک ملی گرای بدون تعارف که روابط بسیار گرمی با مسکو و شخص ولادیمیر پوتین دارد و از هر فرصتی برای تاختن به مدیران ارشد اتحادیه اروپا استفاده می کند. او البته تا چند سال پیش به دنبال اجرای طرح «فرگزیت» و خروج رسمی پاریس از اتحادیه هم بود اما با روندی که در سال های اخیر شکل گرفته، به نظر می رسد این مساله جای خود را به ادامه عضویت در اتحادیه ولی با تلاش برای انتقال قدرت تصمیم گیری از بروکسل به پاریس داده است؛ رویکردی شبیه به آن چیزی که این روزها از سوی کشور مجارستان و رییس جمهور جنجالی آن یعنی «ویکتور اوربان» صورت گرفته است.
لوپن که سال هاست به عنوان یک چهره راست گرای رادیکال در عرصه سیاسی فرانسه شناخته می شود، در جریان جنگ اوکراین و به دلیل مواضع حمایتی خود از مسکو، اندکی با تخریب چهره از سوی رسانه های جریان اصلی روبه رو شد که زمینه را برای شکست او در انتخابات ریاست جمهوری پیشین فراهم کرد اما حالا و با فرسایشی شدن جنگ اوکراین و همچنین بالا گرفتن مشکلات جدی اقتصادی شهروندان فرانسوی، دوباره با اقبال گسترده روبه رو شده و توانست جریان متبوع خود را به برنده بلامنازع انتخابات پارلمان اروپا تبدیل کند. این مساله نهایتاً منجر به اعلام رسمی انحلال پارلمان توسط مکرون و برگزاری انتخابات زودهنگام از سوی دولت او شد؛ مساله ای که یک ریسک بزرگ از سوی الیزه محسوب می شود و ممکن است کار را از چیزی که هست هم برای مکرون و کابینه اش سخت تر کند.
آن چیزی که مشخص است، گرایش عمومی به سمت راست رادیکال در اروپاست. این مساله اگرچه نمایش پررنگ تری در فرانسه دارد اما منحصر به این کشور نیست و موج راست گرایی در حال فتح تک تک کشورهای این قاره است؛ موضوعی که در صورت روی کار آمدن شخصی مانند دونالد ترامپ در کاخ سفید، می تواند منجر به تغییرات راهبردی در تصمیم گیری های فراآتلانتیکی شود؛ رویدادی بسیار مهم که خود می تواند یکی از نشانه های اصلی پایان جهان هژمونیک باشد.
پایان خبر فصل24
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "«مکرون» به سندروم «اوباما» دچار می شود؟" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "«مکرون» به سندروم «اوباما» دچار می شود؟"، کلیک کنید.
