پیشنهادی به سلبریتی های ماجرای «کوروش کمپانی»

آفتاب نیوز :

مهرداد خدیر نوشت: گروهی از هم میهنان در «بازی پانزی» شرکت دروغین وارد کننده موبایل- کوروش کمپانی- گرفتار شده و مال خود را باخته اند با این امید یا طمع که گوشی آیفون را که بالای 40 یا 50 میلیون تومان قیمت دارد با 23 میلیون تومان خریداری کنند!

برخی خود خریداران یا سرمایه گذاران را مقصر می دانند، چون طمع کرده اند و می گویند حالا چوب همان طمع را می خورند، زیرا مگر ممکن است شرکتی زیر نظر یک جوان 27 ساله بی تجربه در تجارت بتواند گوشی آیفون را زیر قیمت جهانی آن (بر اساس دلار) به مشتری ایرانی عرضه کند و لابد خیال کرده بودند کوروش کمپانی مثل فلان موسسه مالی اعتباری است که وقتی کم می آورد تازه در مهم ترین بانک ادغام می شود و در نهایت سپرده گذاران پول خود را از دولت می گیرند.

بعضی هم نوشته اند تقصیر اصلی متوجه نهاد های ناظر و متولیان است و پرسیده اند وقتی به ریزترین گفتار ها و رفتار ها دقت دارند و مراقب اند فلان کس در صفحه خود چه نوشته و چه تصویری منتشر کرده آن وقت چگونه از یک جوان سربازی نرفته که شرکت تاسیس کرده و پول خلق الله را گرفته و وعدۀ تحویل گوشی به نصف یا یک سوم قیمت داده نپرسیده اند با چه ساز و کاری؟ در حالی که کارشناسان هشدار داده بودند و این شیوه مسبوق به سابقه است. این که از پول خود افراد به آن ها بدهی و وقتی اعتماد ها جلب و نوبت بقیه شد ناگهان همه را بالا بکشی. یک وقت با وعده سود بیشتر و زمانی به نام تحویل کالا و اعتماد سازی هم با دو شیوه انجام شده است: یکی تحویل و پرداخت به اندکی از سرمایه گذاران که خود به تبلیغ کننده تبدیل یا مجددا وسوسه می شوند و دومی در روزگار انقلاب هوش و ارتباطات جذب مشتری با استفاده از چهره های مشهور و اصطلاحا سلبریتی ها.

به خاطر این فقره دوم انگشت اتهام به جانب شماری از چهره های مشهور در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی نشانه رفته که چرا چنین کالایی را تبلیغ کرده و اسباب گمراهی فراهم آورده و اعتماد سازی کرده اند. هر چند در این مورد هم می توان پرسید چرا باید انسان عقل خود را بدهد دست برخی از این جماعت که به خاطر پول حاضر به انجام هر کاری هستند؟

در بین این سلبریتی ها البته یقینا افراد موجهی هم هستند که می توان قبول کرد واقعا اطلاع نداشته و خودشان هم در واقع فریب خورده اند و اگر دیگران مالی باخته اند اینان نیز آبرویی از کف داده اند و حالا واقعا پشیمان اند و از این رو عذرخواهی می کنند و می گویند به مجوز ها اعتماد کرده اند و احتمالا وجدان درد گرفته اند و شب به آسودگی سر بر بالین نمی گذارند و بیم ناک اند اگر نه قانون که در کوی و خیابان کسی گریبان شان را بگیرد.

این نوشته نمی خواهد بگوید مقصر اصلی اینان اند یا طمع خود مشتریان سبب شده یا سیاست هایی که جامعه ایران را گرفتار یک مسابقه کسب پول برای بقا یا تغییر طبقه یا حفظ ظاهر کرده یا در کشور «مرگ بر آمریکا» چرا باید خرید آیفون مهم ترین رویای شماری از جوانان باشد یا اتحادیه ای که گفته مجوز واردات موبایل نداشته اند تا حالا کجا بوده؟

روی سخن -از منظری جدای مقصریابی- با چهره های مشهور هنری و ورزشی است و این که اگر احساس می کنید پول کوروش کمپانی خوردن ندارد – که ندارد، چون در واقع پول مردم است- عذرخواهی و ادعای پی گیری موضوع با وکیل هرگز کافی نیست و این پول را باید به طریقی از زندگی خود خارج کنند.

برای این کار دو راه متصور است: یکی این که صندوقی ایجاد یا حسابی باز کنند و پول ها را به آن حساب بریزند و به قید قرعه به مشتریان مال باخته بازگردانند. قرعه از این رو که طبیعتا به همه نمی توانند بازگردانند، زیرا مجموع عدد دریافتی این جماعت قطعا بسیار بسیار کمتر از حجم پولی است که از جیب خلق الله رفته.

دوم این که اگر این روش نیاز به ساز و کار و هماهنگی و شناسایی و مدیریت دارد و ممکن است یکی این ها را هم بالا بکشد صاف و روشن و جدا جدا به یک خیریه معتبر واریز و فیش و سند آن را هم منتشر کنند. البته نه به هر خیریه ای. به انجمن هایی که اعتبار و اشتهار دارند و همه هم می شناسیم. به هر رو این پول را باید هر چه زودتر از زندگی خود خارج کنند و گرنه ادعای عذرخواهی صرف پشیزی ارزش ندارد و یکی از آن ها که موجه تر است می تواند پیشگام شود. چه در اقدام شخصی چه برای کار گروهی. تصور کنید در همین تصویر بالا سرکار خانم نوشته بود عین پول را به حساب فلان انجمن معتبر نیکوکاری واریز کرده و ریالی از آن دیگر در زندگی او نیست. آیا این کار از عذرخواهی صرف قانع کننده تر نبود؟ در بین این افراد قطعا کسانی هستند که می توانند اندکی از آب رفته را به جو بازگردانند. آب که نه در واقع آبروی رفته را.

پس اولا دقیقا بگویند چقدر گرفته اند. به صورت نقد بوده یا گوشی. ثانیا به صندوق یا حسابی ویژه همین کار واریز کنند و برای بازگرداندن آن تدبیری بیندیشند یا به یکی از انجمن های معتبر نیکوکاری اهدا و تصویر آن را در صفحه خود منتشر و خود را از این عذاب وجدان خلاص کنند. درباره فوتبالیست ها اگر این کار را نکنند این انگ را در قالب شعار چند هزار نفری خواهند شنید و بهتر است زودتر قید آن را بزنند.

 چون این پول نه از آن کلاه برداران است نه متعلق به خودشان. به تعبیر مشهور بی مایه فطیر است و عذرخواهی کافی نیست و خیلی وقت است که این جور پوزش خواهی ها کلیشه ای شده بلکه عین پول را باید از زندگی خود خارج کنند.