نوروز در زمان ساسانیان شش روز بود/ روز اول مردم به کنار نهرها و قنات ها رفته به یکدیگر آب می پاشیدند

به گزارش خبرگزاری فصل24، آرتور کریستن سن ایران شناس فقید دانمارکی (1875-1945)، در کتاب «ایران در زمان ساسانیان» خود که یکی از منابع مهم مطالعه ی دوره ی ساسانیان به شمار می رود درباره ی نوروز و چگونگی برگزاری مراسم آن در آن برهه نوشته است:

در میان اعیاد، آن که بیش تر قبول عام داشت چنان که امروز نیز دارد، نوروز بود که آن را نوگ روز می گفتند. این جشن در آغاز سال بود و در سال دینی بلافاصله بعد از عید فروردیگان می آمد. به موجب روایت دینکرد هر پادشاهی در این روز فرخنده رعیت ممالک خویش را قرین شادی و خرمی می کرد و در این عید کسانی که کار می کرده اند، دست از کار کشیده به استراحت و شادمانی می پرداخته اند. یکی از کتب پهلوی نسخه ی جدید همه ی حوادث گذشته و آینده را که در نوروز واقع شده و خواهد شد، شرح می دهد. یعنی از روزی که هرمزد جهان را بیافرید و ایام فرخنده ای که در تاریخ داستانی مذکور است، تا پایان عمر عالم در آن آمده است. غیر از بیرونی چندین از مورخان عرب و ایرانی عید نوروز را توصیف کرده اند و شعرایی مانند فردوسی و منوچهری در اشعار خود آن را ستوده اند. نوروز عید بهاری است و آثاری از گموک که جشن بابلیان بود در آن باقی است. در این روز مالیات های وصول شده را به حضور شاه عرضه می داشتند و شاه به عزل و نصب حکام می پرداخت، و نیز در نوروز سکه ی نو می زد و آتشکده ها را پاک و ظاهر می کردند و امثال این… عید نوروز شش روز متوالی دوام داشت و در این شش روز سلاطین ساسانی بار عام می دادند و نجبای بزرگ و اعضای خاندان خود را به ترتیب منظم می پذیرفتند و به حضار عیدی می دادند و روز ششم عید را سلاطین برای خود و محرمان درگاه جشن می گرفتند. فی الواقع در روز اول و روز ششم نوروز همه قسم مراسم متداوله ی ملی اجرا می شد. در روز اول مردم صبح بسیار زود برخاسته به کنار نهرها و قنات ها رفته شست وشو می کردند و به یکدیگر آب می پاشیدند و شیرینی تعارف می کردند. صبح پیش از آن که کلامی ادا کنند شکر می خوردند یا سه مرتبه عسل می لیسیدند و برای حفظ بدن از ناخوشی ها و بدبختی ها روغن به تن می مالیدند و خود را به سه قطعه موم دود می دادند. (صص 250 و 251)

25957