بخش های مختلف میدان تیان آن من

میدان تیان آن من، قلب تپنده پکن و یکی از نمادهای اصلی کشور چین، از چندین بخش مهم و جذاب تشکیل شده که هر کدام داستان ها و تاریخچه های خاص خودشان را دارند. این میدان عظیم، فقط یک فضای عمومی نیست؛ بلکه موزه ای روباز از تاریخ معاصر چین و محلی برای رویدادهای مهم ملی است که بازدید از آن، تجربه ای فراموش نشدنی را برای هر گردشگری رقم می زند.

اگر اهل سفرید و دلتان می خواهد یکی از بزرگ ترین و پرماجراترین میدان های دنیا را از نزدیک ببینید، میدان تیان آن من پکن قطعاً باید توی لیستتان باشد. اینجا جاییه که هم تاریخ رو لمس می کنی، هم فرهنگ چین رو نفس می کشی و هم می بینی چطور یه کشور با قدرت تمام رویدادهاش رو جشن می گیره یا یادبودهاش رو برگزار می کنه. در ادامه می خواهیم تک تک بخش های این میدان رو با هم کشف کنیم و ببینیم هر گوشه و کنارش چه حرفی برای گفتن داره. آماده اید برای یه سفر جذاب به قلب پکن؟ پس بزن بریم!

میدان تیان آن من: جایی که تاریخ و زندگی پکن به هم گره می خورد

تصور کنید در مرکز پکن ایستاده اید، جایی که بزرگ ترین میدان دنیا زیر پاهاتونه. میدانی که هر سال میلیون ها گردشگر و البته خود چینی ها، برای دیدن تاریخ و عظمت کشورشون به اینجا میان. میدان تیان آن من دقیقاً همچین جاییه. اینجا فقط یه میدون خالی نیست؛ یه کتاب تاریخ بزرگه که هر ورقش پر از اتفاقات مهم و تاثیرگذاره. این میدان نه تنها از نظر سیاسی خیلی مهمه، بلکه از نظر فرهنگی و تاریخی هم جایگاه ویژه ای داره. اصلاً انگار روح چین مدرن توی همین میدون جریان داره.

این میدان چقدر بزرگه؟ یه اقیانوس آدم توی پکن!

میدان تیان آن من رو میگن بزرگ ترین میدان جهان! فکرش رو بکنید، یه فضایی به وسعت تقریباً ۴۰۰,۰۰۰ متر مربع که می تونه همزمان یه میلیون نفر رو تو خودش جا بده. این یعنی واقعاً یه اقیانوس آدم! همین وسعت فوق العاده باعث شده که این میدان همیشه مرکز مهم ترین گردهمایی ها، جشن ها و مراسم ملی چین باشه. از جشن های سال نو گرفته تا رژه های نظامی و سخنرانی های مهم، همه و همه اینجا برگزار می شن. وقتی وسط میدون وایمیستی و به اطراف نگاه می کنی، تازه می فهمی این عظمت یعنی چی و چرا چینی ها این قدر بهش افتخار می کنن. میدان از اون بالا حسابی چشمگیره و از هر طرف که بهش نگاه کنی، یه بنای مهم و تاریخی رو می بینی که داستان خودش رو داره.

اسم و رسمش از کجا اومده؟ داستان دروازه آرامش بهشتی

اسم تیان آن من به معنی «دروازه آرامش بهشتی» هست. جالبه بدونید که این میدون در ابتدا اصلاً یه میدون به این وسعت نبوده! ماجرا از اینجا شروع می شه که در سال ۱۴۱۵، توی دوران سلسله مینگ، یه دروازه بزرگ به اسم «چِنگ تیان مِن» (Chengtiarmen) ساخته شد. این دروازه در واقع ورودی اصلی به شهر ممنوعه، همون محل زندگی و حکمرانی امپراتورها، بود. این اسم به معنی «دروازه رفت وآمد به بهشت» بود که خب کاملاً نشون دهنده اهمیت و قداست این ورودی بود.

دروازه اولیه در اواخر سلسله مینگ خراب شد و بعداً در سال ۱۶۵۲، توی دوران امپراتور شونژی از سلسله چینگ، بازسازی و اسمش به «تیان آن من» تغییر پیدا کرد. از اون به بعد، تقریباً تمام جشن ها و مراسم مهم سلطنتی، مثل تاج گذاری امپراتورها، مراسم ازدواج های سلطنتی، یا حتی مراسم های مذهبی مهمی مثل پرستش بهشت و زمین، همینجا و با عبور از این دروازه برگزار می شد. در دوران امپراتوری، میدان تیان آن من پنج تا ورودی داشت. ورودی وسطی، مخصوص خود امپراتور بود و بقیه راهروها رو فقط اشراف و درباریان اجازه داشتن استفاده کنن. مردم عادی که اصلاً حق ورود به شهر ممنوعه رو نداشتن، واسه همینم بهش میگن «شهر ممنوعه»! اینا همه نشون دهنده اینه که این میدون از همون اول هم یه جای معمولی نبوده و همیشه مرکز قدرت و نماد حکومت بوده.

قدم به قدم در دل تاریخ: بخش های اصلی میدان تیان آن من و دیدنی های اطرافش

حالا که یه دید کلی از میدان تیان آن من پیدا کردیم، وقتشه بریم سراغ بخش های مختلفش. هر کدوم از این سازه ها و یادمان ها، تکه ای از پازل تاریخ پر پیچ و خم چین هستن و حرف های زیادی برای گفتن دارن. اگه چشمتون رو ببندید و تصور کنید، می تونید صدای پای تاریخ رو توی این میدان بشنوید. بیاید با هم سفرمون رو شروع کنیم و از هر بخش این میدان دیدنی سر دربیاریم.

دروازه صلح بهشتی (برج تیان آن من): نمادین ترین ورودی چین

وقتی به ضلع شمالی میدان تیان آن من نگاه می کنید، یه دروازه خیلی بزرگ و باشکوه می بینید که اسمش دروازه صلح بهشتیه (دروازه تیان آن من). این دروازه در واقع ورودی اصلی شهر ممنوعه ست و قدمتش برمی گرده به سال ۱۴۲۷. توی زمان های قدیم، کاربری اصلی این برج این بود که اخبار مهم، مثل انتخاب امپراتور جدید یا ملکه رو از اون بالا به مردم اعلام کنن. جالبه که این دروازه هم مثل بقیه بخش های قدیمی میدون، بارها تخریب و بازسازی شده؛ مثلاً در سال های ۱۴۵۷، ۱۶۴۴، ۱۶۶۱ و حتی در دوران مدرن، سال های ۱۹۵۲ و ۱۹۷۰ هم بازسازی های بزرگی داشته.

از نظر معماری، این برج واقعاً دیدنیه. حدود ۶۶ متر عرض و ۳۲ متر ارتفاع داره و پنج تا دروازه طاق دار زیرش دیده می شه. همونطور که قبل تر گفتم، هر کدوم از این دروازه ها برای قشری خاص از جامعه بوده؛ دروازه وسطی برای امپراتور، بقیه برای اشراف و درباریا، و مردم عادی اصلاً از اینجا رد نمی شدن. امروز، عکس بزرگ مائو تسه دونگ، رهبر بزرگ چین، با اون لبخند معروفش، بالای این دروازه نصب شده و زیرش هم شعارهای انقلابی رو می بینید. دو تا ستون سنگی خیلی بلند به اسم «هوآبیاو» (Huabiao) با حکاکی اژدها و حیوانات افسانه ای هم کنارش هست که زیبایی خاصی بهش می ده. مجسمه های شیر و نگهبان های پل هم که جلوی دروازه هستن، نمادی از محافظت و قدرت ان. پایین تر از دروازه هم یه پل به اسم «پل آب های طلایی» با هفت تا پل مرمرین کوچیک تر هست که صحنه رو قشنگ تر می کنه. خلاصه که این دروازه خودش یه موزه کوچیکه و الان هم نمادی مهم از چین مدرن به حساب میاد.

مقبره رئیس مائو تسه دونگ: آرامگاه رهبری که چین را تغییر داد

درست توی مرکز میدان تیان آن من، یه ساختمان بزرگ دیگه رو می بینید که مقبره رئیس مائو تسه دونگه. مائو رهبری بود که جمهوری خلق چین رو پایه گذاری کرد و بعد از مرگش در سال ۱۹۷۶، بدنش رو اینجا به صورت مومیایی شده نگهداری کردن. این مقبره برای چینی ها خیلی محترمه و هر روز صف های طولانی رو می بینید که برای ادای احترام به مائو میان اینجا. وقتی می خواهید وارد مقبره بشید، باید حواستون باشه که هیچ گونه وسیله ای رو نمی تونید با خودتون ببرید داخل؛ حتی گوشی موبایل یا دوربین عکاسی. یه باجه امانات اونجا هست که می تونید وسایلتون رو بذارید و بعد وارد بشید. عکس برداری و فیلم برداری هم که کلاً ممنوعه.

داخل مقبره سه تا تالار اصلی داره. اولی «تالار بزرگ شمالی» هست که وقتی وارد می شید، مجسمه سنگی مائو رو می بینید و یه نقاشی دیواری بزرگ به اسم «سرزمین عظیم». بعد وارد «تالار یادبود» می شید که همونجاییه که بدن مائو توی یه تابوت کریستالی نگهداری می شه. این تابوت با گل های تازه و نمادهای حزب و ارتش چین احاطه شده. واقعاً دیدنیه و حس و حال خاص خودش رو داره. تالار سوم هم «تالار بزرگ جنوبی» هست که یه دیوار مرمرین داره و روی اون، یه نوشته طلایی از شعر «مانجیانگ هونگ» که خود مائو نوشته بود، حکاکی شده. توی طبقه دوم هم تالارهای یادبود دیگه رو می بینید که به یادبود بقیه رهبران و انقلابیون مهم چین مثل ژو ان لای و دنگ شیائوپینگ ساخته شده.

بنای یادبود قهرمانان ملی: ادای احترام به دلیرمردان چین

یه کمی که از مقبره مائو به سمت جنوب حرکت کنید، به یه بنای گرانیتی خیلی بلند و باشکوه می رسید که اسمش «بنای یادبود قهرمانان ملی» هست. این بنا در سال ۱۹۵۲ ساخته شده و بزرگ ترین یادبود توی کل تاریخ چینه. هدف از ساختش هم این بوده که از قهرمانانی که برای آزادی، استقلال و پیشرفت چین جونشون رو فدا کردن، یاد بشه و بهشون ادای احترام بشه. جنسش از گرانیته و روی اون جمله ای معروف از رئیس مائو حکاکی شده: «قهرمانان مردم جاویدان هستند». این جمله به تنهایی نشون دهنده اهمیت این بناست.

دور تا دور این بنا هشت تا نقش برجسته بزرگ می بینید که هر کدومشون یه صحنه از تاریخ مدرن چین و مبارزات انقلابی این کشور رو نشون می دن. از جنگ تریاک گرفته تا تشکیل جمهوری خلق چین، همه این وقایع مهم روی این سنگ نگاره ها به تصویر کشیده شدن. دور تا دور بنا هم نرده های مرمرین سفید کشیدن که واقعاً به شکوهش اضافه کرده. این بنا حدود ۳۰۰۰ متر مربع مساحت داره و ارتفاع ستون اصلیش ۸ متره. متنی هم که ژو ان لای، یکی از مهم ترین رهبران چین، برای این بنا نوشته، اشاره به دوره های مختلف انقلاب چین داره؛ از جنگ های سه ساله آزادی تا مبارزات صد ساله برای استقلال ملی. واقعاً وقتی این نوشته ها رو می خونی، عظمت تاریخ چین رو درک می کنی.

موزه ملی چین: سفری بی نظیر به عمق تاریخ و فرهنگ چین

در ضلع شرقی میدان تیان آن من، یه ساختمون خیلی بزرگ و مدرن می بینید که اسمش «موزه ملی چین» هست. این موزه واقعاً بی نظیره و یکی از بزرگ ترین موزه های دنیا محسوب می شه. سال ۲۰۰۳ تاسیس شده، اما بعد از یه بازسازی و گسترش حسابی، سال ۲۰۱۱ دوباره باز شد و الان مجموعه ای عظیم از گنجینه های تاریخی و فرهنگی چین رو تو خودش جا داده. این موزه در واقع ترکیبی از موزه تاریخ چین و موزه انقلاب چینه، پس هم می تونید با تاریخ کهن و باستانی چین آشنا بشید، هم با وقایع و تحولات مربوط به انقلاب و تشکیل جمهوری خلق چین.

تو این موزه بیش از ۱.۷۰۰.۰۰۰ اثر تاریخی وجود داره! یعنی از ۱.۷۰۰.۰۰۰ سال پیش تا سال ۱۹۲۱ که آخرین امپراتور چین از قدرت کنار رفت، هرچیزی که به تاریخ و فرهنگ این سرزمین مربوطه رو می تونید اینجا پیدا کنید. آثار مربوط به انقلاب خلق چین، از جنگ تریاک تا سال ۱۹۴۹، هم بخش مهمی از نمایشگاه رو تشکیل می ده. جدا از این ها، نمایشگاه های موضوعی خیلی جذابی هم دارن؛ مثلاً نمایشگاه ظروف برنزی، چینی آلات، یشم، خوشنویسی، مجسمه های بودا و سکه ها. بعضی از گنجینه های واقعاً باارزش اینجا، مثل دندان انسان «یوانمو» که میلیون ها سال قدمت داره، یا سفال های سه رنگ سلسله تانگ، یا بزرگ ترین قطعه برنز کشف شده در چین به نام «سیموو» (Simuwu)، واقعاً شگفت انگیزن و نفس آدم رو بند میارن. یه قسمت دیگه هم داره به اسم «جاده جوانسازی» که تاریخ ۶۰ ساله PRC (جمهوری خلق چین) رو نشون می ده. اگه دنبال یه غواصی حسابی توی تاریخ و فرهنگ چینید، اینجا بهترین جاست.

تالار بزرگ خلق چین: قلب سیاسی اژدهای آسیا

درست روبه روی موزه ملی چین، یعنی در ضلع غربی میدان تیان آن من، یه ساختمون خیلی بزرگ و باشکوه دیگه رو می بینید که اسمش «تالار بزرگ خلق چین» هست. این تالار در سال ۱۹۵۹ ساخته شده و نقش خیلی مهمی توی سیاست چین داره. اینجا محل برگزاری جلسات کنگره ملی مردم چین، که در واقع مجلس کشورشون محسوب می شه، و همچنین میزبان رویدادهای مهم دیپلماتیک و سیاسیه. یعنی تقریباً هر تصمیم مهمی که توی چین گرفته می شه، از همین تالار سرچشمه می گیره.

این تالار از سه بخش اصلی تشکیل شده: یه سالن مرکزی، یه سالن اصلی که ۱۰ هزار تا صندلی داره و یه سالن مهمانی که برای ۵ هزار نفر جا داره. فکرش رو بکنید، ۱۰ هزار صندلی توی یه سالن! کف تالار از سنگ مرمر پوشیده شده و سقفش پر از لامپ های کریستالیه که واقعاً بهش عظمت می بخشه. هر استان و منطقه خودمختار چین هم توی این تالار یه سالن اختصاصی برای خودش داره که با سبک معماری و فرهنگ همون منطقه تزئین شده؛ مثلاً سالن پکن یا سالن هنگ کنگ. جالبه بدونید مساحت این تالار از کل شهر ممنوعه هم بزرگ تره و واقعاً یه اثر معماری غول پیکر و تأثیرگذاره. معمولاً این تالار در ساعات خاصی برای بازدید عمومی بازه، البته اگه جلسه مهمی توش نباشه.

داستان های پنهان و اتفاقات مهم: وقایع تاریخی میدان تیان آن من

میدان تیان آن من فقط یه مجموعه ساختمون و مجسمه نیست؛ این میدون مثل یه شاهد زنده، صدها سال اتفاقات مهم و سرنوشت ساز رو به خودش دیده. از جشن های باستانی و مراسم سلطنتی گرفته تا رخدادهای خونین و اعتراضات مردمی، اینجا همیشه مرکز توجه بوده. همین باعث شده که هر گوشه اش یه داستان برای تعریف کردن داشته باشه.

مراسم اهتزاز پرچم: هر روز، نمایشی از غرور ملی

یکی از زیباترین و نمادین ترین مراسمی که هر روز در میدان تیان آن من برگزار می شه، مراسم اهتزاز و پایین آوردن پرچم جمهوری خلق چینه. این مراسم هر روز، دقیقاً قبل از طلوع آفتاب و هنگام غروب خورشید انجام می شه. سربازان یونیفرم پوش با نظمی خاص و هیبت انگیز، پرچم بزرگ سرخ و پنج ستاره چین رو بالا می برن و همزمان سرود ملی چین هم پخش می شه. این مراسم حدود سه دقیقه طول می کشه و دیدنش واقعاً حس غرور ملی رو تو دل چینی ها بیدار می کنه. اگه دوست دارید این مراسم رو از نزدیک ببینید، باید حسابی سحرخیز باشید و حداقل ده دقیقه قبل از طلوع آفتاب خودتون رو به میدون برسونید. به خصوص توی تعطیلات ملی، هزاران نفر میان اینجا تا این لحظه رو از دست ندن. صحنه ایه که واقعاً توی ذهنتون حک می شه و نماد قدرت و نظم این کشوره.

رویدادهای سرنوشت ساز: از اعلام جمهوری تا اعتراضات ۸۹

میدان تیان آن من توی تاریخ ۶۰۰ ساله اش، شاهد وقایع زیادی بوده. مثلاً در سال ۱۹۴۹، همینجا بود که مائو تسه دونگ تأسیس جمهوری خلق چین رو اعلام کرد و این لحظه تاریخ ساز برای همیشه توی ذهن چینی ها موند. انقلاب فرهنگی در سال ۱۹۶۶ هم از همینجا شروع شد و اعتراضات مردمی به اون در سال ۱۹۷۶ هم اینجا شکل گرفت. اما شاید یکی از بحث برانگیزترین و تلخ ترین اتفاقاتی که توی این میدون افتاد، مربوط به سال ۱۹۸۹ باشه.

توی اون سال، میلیون ها معترض، بیشترشون دانشجو و استاد دانشگاهی، توی میدان تیان آن من جمع شدن تا به سیستم تک حزبی و نبود آزادی بیان اعتراض کنن. این اعتراضات چند روز ادامه پیدا کرد و متأسفانه با خشونت و درگیری همراه شد. در نهایت، دولت چین دستور شلیک به معترضین رو صادر کرد و طبق گزارش ها، حداقل ۷۰۰ نفر کشته شدن. دولت چین هیچ وقت مسئولیت این اتفاق رو به طور رسمی قبول نکرد و امروزه این واقعه رو به اسم «حادثه چهارم ژوئن» یاد می کنن. توی همون اعتراضات، دانشجوها یه مجسمه ۱۰ متری به اسم «الهه دموکراسی» ساختن که بعداً توسط سربازا تخریب شد. یکی از معروف ترین لحظات اون دوره هم «مرد تانکی» هست؛ شخصی که به تنهایی جلوی ستون تانک ها ایستاد و مانع حرکتشون شد. این واقعه ها نشون می دن که تیان آن من فقط یه جا برای جشن و شادی نبوده و داستان های تلخ و عمیقی هم تو دل خودش داره. این میدون یه جورایی آینه تمام نمای تاریخ معاصر چینه، با همه فراز و نشیب هاش.

میدان تیان آن من، نه تنها بزرگ ترین میدان جهان است، بلکه نمادی زنده از تاریخ پر فراز و نشیب چین، از دوران امپراتوری تا تشکیل جمهوری خلق و رویدادهای معاصر به شمار می رود. هر گوشه اش داستانی از قدرت، مقاومت و تغییر را روایت می کند.

قبل از رفتن به میدان تیان آن من: نکات کاربردی برای یک بازدید بی دردسر

خب، تا اینجا با بخش های مختلف میدان تیان آن من و داستان های پشت هر کدوم آشنا شدیم. حالا اگه تصمیم گرفتید که این مقصد جذاب رو از نزدیک ببینید، یه سری نکات کاربردی هست که دونستنشون می تونه بهتون کمک کنه تا یه بازدید راحت و بی دردسر داشته باشید و حسابی بهتون خوش بگذره. پس قبل از اینکه کوله بارتون رو ببندید، به این موارد هم یه نگاهی بندازید.

چطور خودمون رو برسونیم؟ مترو، اتوبوس یا تاکسی؟

رسیدن به میدان تیان آن من توی پکن خیلی راحته، چون سیستم حمل و نقل عمومی چین، مخصوصاً توی پکن، حسابی پیشرفته و دقیقه. برای همین، پیشنهاد می کنم حتماً از مترو یا اتوبوس استفاده کنید که هم ارزون تره و هم از ترافیک سنگین پکن دورتون می کنه.

• مترو:
  • خط ۱ مترو: می تونید توی ایستگاه «تیان آن من شی» (Tiananmen Xi) یا «تیان آن من دونگ» (Tiananmen Dong) پیاده شید. هر دو ایستگاه خیلی نزدیک به میدان هستن و دسترسی راحتی دارن.
  • خط ۲ مترو: اگه با این خط سفر می کنید، توی ایستگاه «چیانمن» (Qianmen Station) پیاده شید. از خروجی A یا B خارج بشید و به سمت شمال حرکت کنید، خیلی زود به میدون می رسید.
• اتوبوس:

  خیلی از خطوط اتوبوسرانی هم به این منطقه میان. می تونید خطوط اتوبوس ۱، ۵، ۵۲، ۵۹، ۸۲، ۱۲۰ یا اتوبوس های گردشگری خط ۲ رو سوار بشید و توی ایستگاه های مختلفی مثل «تیان آن من شی»، «تیان آن من دونگ»، «تیان آن من گوانگچانگ دونگ» یا «تیان آن من گوانگچانگ شی» پیاده بشید. فقط کافیه تابلوها رو دنبال کنید یا از نقشه های آنلاین کمک بگیرید.

• تاکسی:

  تاکسی هم که همیشه دم دسته، ولی حواستون باشه که ممکنه توی ساعات شلوغی، ترافیک اذیت تون کنه و هزینه اش هم از مترو و اتوبوس بیشتره. اما اگه عجله دارید یا بار و بندیل زیادی همراهتونه، تاکسی می تونه گزینه خوبی باشه.

یه سری نکته که بهتره بدونی!

وقتی به یه مقصد توریستی مهم مثل میدان تیان آن من می رید، یه سری نکات هست که اگه بدونید، هم بازدیدتون لذت بخش تر می شه و هم از هرگونه مشکل احتمالی جلوگیری می کنید:

• ساعت بازدید و هزینه ورودی:

  خود میدان تیان آن من ۲۴ ساعته بازه و ورودی نداره، یعنی رایگانه. اما برای بازدید از موزه ها و مقبره مائو، باید حواستون به ساعت کاریشون باشه و ممکنه برای بعضی از اون ها نیاز به خرید بلیط یا رزرو قبلی داشته باشید. معمولاً موزه ملی چین روزهای دوشنبه تعطیله، پس قبل از رفتن حتماً چک کنید.

• تدابیر امنیتی:

  میدان تیان آن من یه منطقه بسیار حساس و سیاسیه، برای همین هم تدابیر امنیتی توی اونجا خیلی شدیده. انتظار داشته باشید که موقع ورود، مثل فرودگاه، بازرسی بدنی و بازرسی وسایلتون رو با دستگاه اشعه ایکس انجام بدن. حتماً پاسپورتتون رو همراه داشته باشید، چون برای ورود به بعضی از بخش ها ممکنه ازتون بخوان. همیشه هم پلیس توی میدون حضور داره.

• شرایط آب و هوایی:

  اگه توی تابستون به پکن سفر می کنید، حواستون باشه که میدان تیان آن من هیچ سایه ای نداره! یعنی هیچ درخت یا ساختمونی که بتونید زیر سایه اش برید، اونجا پیدا نمی کنید. برای همین، کلاه، عینک آفتابی و یه بطری آب همراهتون داشته باشید تا گرما اذیتتون نکنه. البته در فصل های دیگه، هوا مطبوع تره.

• امکانات برای افراد کم توان:

  اگه با ویلچر سفر می کنید یا مشکل حرکتی دارید، نگران نباشید. امکانات لازم برای افراد کم توان توی این میدون فراهم شده. مثلاً تونل های زیرزمینی توی گوشه شمال غربی میدون هست که می تونید ازشون استفاده کنید و از خیابان چانگان عبور کنید و به شهر ممنوعه برسید. این باعث می شه که همه بتونن از این منطقه دیدن کنن.

بازدید از میدان تیان آن من تجربه ای منحصربه فرد است، اما با رعایت نکات امنیتی و توجه به آب وهوا، می توانید از تمام بخش های این میدان تاریخی، بدون هیچ دغدغه ای لذت ببرید.

جمع بندی: سفری به قلب تپنده چین

خب، رسیدیم به آخر سفرمون توی میدان تیان آن من. همونطور که دیدید، این میدون فقط یه فضای باز و بزرگ نیست؛ یه مرکز عظیم از تاریخ، فرهنگ و سیاست چینه. از دروازه باشکوه تیان آن من که ورودیه شهر ممنوعه بود، تا مقبره رهبر کاریزماتیک مائو، بنای یادبود قهرمانان ملی که یادآور فداکاری هاست، موزه ملی چین که گنجینه های هزاران ساله رو به نمایش می ذاره و تالار بزرگ خلق که قلب تپنده سیاست این کشوره؛ همه و همه دست به دست هم دادن تا این میدان رو به یکی از مهم ترین و جذاب ترین مقاصد گردشگری دنیا تبدیل کنن.

توی این سفر، فهمیدیم که هر گوشه این میدان چه داستان ها و رازهایی رو توی دل خودش پنهون کرده و چه وقایع سرنوشت سازی رو به خودش دیده. از جشن های پرشکوه و مراسم باشکوه اهتزاز پرچم، تا لحظات سخت و اعتراضات تاریخی، همه و همه توی حافظه این میدون ثبت شدن. اگه یه روزی فرصت کردید که به پکن سفر کنید، حتماً یه روز کامل رو به بازدید از این میدان و دیدنی های اطرافش اختصاص بدید. خودتون رو توی تاریخ غرق کنید و از نزدیک عظمت و نمادگرایی این مکان بی نظیر رو تجربه کنید. باور کنید، پشیمون نمی شید! پس برنامه ریزی کنید و یه سفر به یادماندنی به قلب چین رو تجربه کنید.